حكيم‏

«ذلِكَ نَتْلُوهُ عَلَيْكَ مِنَ الْآياتِ وَ الذِّكْرِ الْحَكِيمِ».

«اين داستان‌هايى كه بر تو مى‌خوانيم از آيات [الهى‌] و پندهاى حكيمانه است».

«الر تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْحَكِيمِ» .

«الر- اين است آيات كتاب استوار و خلل‌ناپذير».

«وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ» .

«سوگند به قرآن كريم».

معناى آيات اين است: قرآنى كه آياتش به وسيله خداوند به محكم‌ترين مرحله فرو فرستاده شده، و همين محكم بودنش، بهترين دليل بر نبوت رسول ماست.

قرآنى كه به حكمت تربيت مى‌كند، و به عقل و نفس، راه مستقيم حق را نشان مى‌دهد.

قرآنى كه حقايق و معارف، قوانين و شرايع و پندها و موعظه‌ها را براى هدايت مردم بازگو كرده است.

قرآن به انسان حيات حكيمانه مى‌بخشد و حيات حكيمانه بر دو پايه اساسى استوار است: علم و عمل.

شناخت حقوق، مسئوليت‌ها، وظايف، تكاليف، و كيفيت ارتباط صحيح با مردم، حكمت نظرى، و عمل بر وفق آن شناخت، حكمت عملى است، و انسانى كه اين چنين شناخت و عملى داشته باشد حكيم است و به قول قرآن هر كس آراسته به حكمت باشد، به او خير كثير عنايت شده است:

«وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً» .

«حكمت را به هر كس بخواهد مى‌دهد، و آنكه به او حكمت داده شود، بى‌ترديد او را خير فراوانى داده‌اند».