قبل از هر چيز بايد دانست كه عمل نامشروع زنا در نظر اعراب زمان جاهليت زشت نبود، بسيارى از مردان براى خود چند رفيقه داشتند و زنان نيز داراى چند دوست بودند.
اعراب در زمان جاهليت گاهى زنان خود را مجبور به زنا مى‌كردند تا از آن طريق سودى عايدشان گردد.
ابن عباس مى‌گويد:
«اعراب كنيزان خود را مجبور به اين عمل مى‌كردند و درآمد آن را مى‌گرفتند» «1».
مردم زمان جاهلى داراى نكاح‌هاى مختلفى بودند كه اقسامى از آن، از نظر خوانندگان عزيز مى‌گذرد:
1- ازدواج معمولى:
در آن عصر مانند ساير دوران، مردى دخترى را براى همسرى انتخاب مى‌كرد، پدر دختر براى فرزندش مهريه قرار مى‌داد و او را به آن مرد تزويج مى‌كرد.
2- ازدواج پرچمى:
زن‌هايى بودند كه براى استفاده عموم، خود را در معرض قرار مى‌دادند و براى راهنمايى و جلب توجه مردم بالاى منازل خود پرچم‌هايى نصب مى‌كردند تا هر كس بخواهد، بدون مزاحمت به منزل آنان برود.
3- ازدواج استبضاع:
هنگامى كه زن از قاعده زنانگى پاك مى‌شد، شوهرش او را نزد هر كس كه مى‌خواست مى‌فرستاد و دستور مى‌داد با او همبستر شود، پس از آن، شوهر با زن همبستر نمى‌شد تا آثار حمل زن از مرد بيگانه روشن شود، سپس به خود اجازه همبستر شدن مى‌داد، اين تأخير در ميان قوم براى آن شوهر دليل نجابت بود.
4- ازدواج بدل:
هر كس از اعراب جاهلى كه زن ديگرى را مى‌پسنديد حق داشت به آن مرد پيشنهاد معاوضه كند؛ يعنى زن خود را به او بدهد و زن طرف مقابل را براى خود بردارد، مدت معاوضه هم طبق تمايل طرفين بوده و زنان سيه‌بخت در اين ميان يك وظيفه بيشتر نداشتند و آن تسليم بدون قيد و شرط بود.
منبع : پایگاه عرفان