اوصاف شخصى و اجتماعى‏

قرآن مجيد براى بخشيدن يك نظام عالى به انسان، دروغگويى، دزدى، كينه‌توزى، رباخوارى، دورويى، رشوه، غيبت، تهمت، خيانت، ظلم، تجاوز، بدبينى، زنا، شرابخوارى، قماربازى، ناسزاگويى، چشم‌چرانى و ديگر كردارهاى ناپسندى كه به حال فرد و جامعه مضر است را حرام كرده است.
قرآن مسلمين را به رعيت پرورى و دستگيرى، ايمان و دوستى، احسان و عدل، مروت و شجاعت، شرف و ترس از عذاب الهى، زهد و پرهيزكارى‌ و كسب معارف و زيور معنوى در تحت فلسفه ناپايانى تشويق كرده است. آيا وضع جوامع اسلامى امروز مطابق با حلال و حرام قرآن است؟
آيا انحطاط جامعه، سزاى اين كناره‌گيرى از قرآن مجيد نيست؟!