خيابان‌ها در زمان امام عصر، عليه‌السلام، بزرگ مى‌شوند و براى هر رونده‌اى راه مخصوصى قرار داده مى‌شود. ماشين‌ها و پياده‌ها و موتور سوارها بدون پليس در مسير خود حركت مى‌كنند، چون باطن آنان بر عدالت است. وقتى همه مردم در امور ظاهر و باطن به نيكى خو كردند، نزولات آسمانى و بركات آن نيز افزايش مى‌يابد و به اندازه بارش در پنج قاره زمين باران مى‌بارد:
«يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً».
فعل‌هاى آيه همه مضارع هستند و اشاره به آينده دارند.
«وَ يُمْدِدْكُمْ بِأَمْوالٍ وَ بَنِينَ».
همه مردم عالم ثروتمند مى‌شوند و هيچ كس در دنيا عقيم نمى‌ماند.
«وَ يَجْعَلْ لَكُمْ جَنَّاتٍ وَ يَجْعَلْ لَكُمْ أَنْهاراً».
رودخانه‌ها لبريز از آب مى‌شوند؛ زمين گنج‌هاى خود را به احترام مردم شايسته بيرون مى‌دهد؛ هوا در همه جا لطيف مى‌شود؛ در بيابان گُرگ با گوسفند لب چشمه آب مى‌خورند؛ و تمام اختلافات و كينه‌ها از بين مى‌رود. در زمان امام دوازدهم، عليه‌السلام، بهشت در زمين نمونه‌اى مى‌يابد.
منبع : پایگاه عرفان