انسان‌ها گاهى اهل احتياط هستند، بارها حرام را قبول نمى‌كنند، اما ممكن است گاهى قبول كنند، اما خدا در قرآن مى‌فرمايد: اين‌ها دائم و به شدت با حرام سر و كار داشتند. هر مال حرامى را مى‌خوردند. براى آنان فرقى نمى‌كرد كه مال يتيم است، يا مال مظلوم، يا ارث برادر و خواهر، يا مالى كه از فتنه، حيله، رشوه، دزدى كلاه بردارى، دين فروشى و جاسوسى به دست آمده است،
«أَكَّالُونَ لِلسُّحْتِ»
همين مسأله سبب خشم پروردگار عالم بر آنها شد.
در جامعه ما نيز جاى مال حلال خيلى خالى است. مردم آن ديوار احتياطهاى قديم را خراب كرده‌اند و ترس از خدا در آنها بسيار ضعيف شده است. وقتى به مال حرام برمى‌خورند، وحشتى ندارند و خشم خدا را احساس نمى‌كنند، گويا مال حرام را ملك واقعى خود مى‌كنند. گاهى با تكبّر مى‌گويند: مى‌خوريم و يك ليوان آب هم روى آن مى‌خوريم. اما زندگى مؤمن زيبا و پاك است كه اميرالمؤمنين عليه السلام مى‌فرمايند: «من طاب مكسبه» درآمدش پاك و حلال است.
منبع : پایگاه عرفان