خداوند، در آيات 19 تا 24 سوره مباركه رعد، نه مساله مهم را طرح فرموده كه هم خود آن مسائل و هم محصول و نتيجه آن‌ها بسيار مهم است. گستردگى آيات كتاب خدا و فرصت كم اجازه پرداختن به مجموعه آيات شريفه الهى را نمى‌دهد. بااين‌حال، در اين گفتار، اگر توفيق الهى رفيق باشد، اين آيات را بخش‌به‌بخش و قسمت‌به‌قسمت با مدد جستن از روايات توضيح خواهيم داد.
خداوند در آيه 19 سوره رعد مى‌فرمايد:
«أفمن يعلم أنما أنزل إليك من ربك الحق كمن هو أعمى إنما يتذكر أولو الالباب».
آيا كسى كه مى‌داند آنچه از سوى پروردگارت بر تو نازل شده حق است، مانند كسى است كه [از نظر باطن] نابيناست؟ فقط خردمندان [بينادل] متذكّر [حق] مى‌شوند.
آيا مردمى كه به حقانيت آنچه از جانب پروردگار آمده يقين دارند با مردمى كه در تاريكى باطن به سر مى‌برند و به يقين نرسيده‌اند مساوى و همرديف هستند؟ مگر مى‌شود انسان نادان با انسان دانا يكى باشد؟
اخلاق و منش نادان هم براى خودش و هم براى ديگران زيانبار است، اما كسى كه داناست و تمام رفتار و كردارش مطابق آيات الهى است، وجودش در دنيا و آخرت مايه سود همگان است؛ مانند وجود گرامى پيامبر اسلام، صلى اللّه عليه و آله، كه روش و منش‌اش براساس قرآن بود.
در بخشى از اين آيه، پروردگار عالم مى‌فرمايد مجموعه قرآنى كه بر پيغمبر نازل كردم حق است (حق در برابر باطل)؛ يعنى واقعيتى است كه با عقل و فطرت و طبيعت زندگى مردم هماهنگ است. ازاين‌رو، انسان عاقل كلمه در قرآن كريم چيزى برخلاف عقل و فطرت و طبيعت زندگى نمى‌بيند.
در اين گفتار، در صدد بيان هماهنگى قرآن مجيد با عقل سالم و با فطرت و طبيعت زندگى نيستيم، زيرا اين بحثى است كه زمان موسعى مى‌طلبد. بااين‌حال، براى نمونه آيه‌اى را در ضمن داستانى مى‌آوريم:
منبع : پایگاه عرفان