پروردگار مهربان عالم در آيه 19 مردم را با معيار آگاهى و ناآگاهى به دو گروه تقسيم مى كند: گروه دانا و به تعبير خود قرآن صاحبان خرد و مغز؛ و گروه اعمى.
گروه اول با مطالعه و شنيدن و فكر و تحصيل علم آنچه را كه بر پيغمبر نازل شده است حق مى يابند و از آن پيروى مى كنند، اما گروه اعمى كه در قرآن مجيد وصف آنان در آيات مختلفى آمده است اعمى به معناى كوردل، جاهل، نادان، و نفهم است كسانى هستند كه مى توانستند بيمارى جهل و نادانى و نفهمى خود را با گوش دادن و مطالعه و تحصيل علم علاج كنند، اما خودشان چنين نخواستند. كوردلان قرآن را حق نمى بينند و صحيح و درست نمى انگارند و در هر دوره اى تعابيرى درباره قرآن دارند كه در قرآن كريم نيز نقل شده است.
عاقلان خردمند و دانايان بينا در همه شئون زندگى به كتاب خدا اقتدا مى كنند و از اين منبع عظيم خير بهره مى برند و خودشان را با تمسك به قرآن كريم تبديل به عبد اللّه مى كنند و از طريق بندگى توفيق جلب رضايت پروردگار را پيدا مى كنند و نعمت ابدى الهى را در قيامت نصيب خويش مى نمايند، چون همه خيرات از طريق قرآن مجيد به دست مى آيد؛ اما انسان هاى كوردل محروم از هر خيرى هستند. نكته عجيب اين است كه به فرموده پروردگار همه همّت كوردلان صرف شكم و لذّتشان مى شود. قرآن مجيد درباره اين دسته از انسان ها مى فرمايد:
«فالنار مثوى لهم».
جايگاه اينان براى هميشه آتش دوزخ است، چون خيرى كسب نكرده اند. پيغمبر اكرم، صلى اللّه عليه و آله، در روايتى مى فرمايد:
«شرّ العمى عمى القلب».
بدترين كورى و نابينايى كورى دل است.
زيرا اگر انسان بيدار و بينا باشد و بصيرت و نورانيت داشته باشد، قرآن را حق مى داند و از آن پيروى مى كند. قرآن از مردم سوال مى كند:
«أفمن يعلم أنما انزل اليك من ربّك الحق؟».
اين آيه از مردم سؤال مى كند، اما چه كسانى جز عاقلان، خردمندان، دانايان، و بينايان مى توانند به آن جواب مثبت بدهند؟ آنان كه حق را از باطل، نور را از ظلمت، زشتى را از خوبى، و درستى را از نادرستى تمييز مى دهند به حقانيت قرآن يقيين دارند و هيمن يقيين وادارشان مى كند از حق پيروى نمايند.
خداوند در قرآن خطاب به پيامبر خود مى فرمايد:
«و اتبع ما يوحى اليك».
يعنى به شخص پيامبر امر مى كند كه از آنچه بر او نازل شده پيروى كند، زيرا خير پيامبر در اين است و به طور كلى خوشبختى و سعادت و كمال در پيروى از قرآن است.
تمام عظمت پيغمبر اسلام به همين مطيع بودن و عبد اللّه بودنش است.
اگر به آياتى كه در رابطه با پيغمبر است دقت كنيم، مى بينيم قسمت عمده اى از اين آيات از پيغمبر اكرم تعبير به «عبد» كرده اند. بنده و عبد كسى است كه پيرو قرآن و مطيع محض پروردگار است و ازاين رو اين بالاترين مقام يك انسان در پيشگاه خدا نيز هست. به سبب داشتن چنين مقامى است كه در هر نمازى بر ما واجب كرده اند كه به اين مقام بندگى توجه كنيم. اين مقام نردبانى بود براى رسيدن به مقام رسالت:
«عبده و رسوله».
در واقع، اگر پرسيده شود كه خداوند چه كسانى را به پيغمبرى انتخاب كرده است؟ در پاسخ بايد بگوييم: آن كسانى كه تابع محض حق بودند.
منبع : پایگاه عرفان