قرآن مجيد به همه انسان‌ها توصيه مى‌كند كه فكر كنند و بعد با اشياء عالم رابطه برقرار كنند. دستور قرآن اين است كه بى فكر و تعقل با چيزى پيوند برقرار نكنيد.
نكته عجيب و مهم ديگر اين است كه قرآن مجيد مى‌گويد: اين‌كه عده‌اى ادعا مى‌كنند حقيقت را نمى‌دانند يا دلشان در پوشش است مقبول نيست. قرآن قبول ندارد كه عقل اين انسان‌ها حركت نداشته باشد، لذا به صراحت سخن آنان را دروغ مى‌شمارد. يعنى هم مى‌دانند و هم مى‌توانند تعقل كنند. ازاين‌رو، آيه‌اى در قرآن مجيد پيدا نمى‌شود كه آنان را فاقد نيروى تعقل بداند. برعكس، معتقد است كه:
«لهم قلوب لا يفقهون بها».
يعنى ابزار تعقل و فهم را دارند، ولى خودشان دنبال فهم نيستند. چرا كه اگر دنبال كشف حقيقت باشند و درباره آن تفكر كنند، حق بودن پيغمبر و قرآنى كه بر او نازل شده رادرك مى‌كنند و در پيروى از آن‌ها كوتاهى نمى‌ورزند.
مساله عجيب ديگر اين است كه بعضى آيات قرآن معتقدند عده‌اي از مردم حقيقت را درك كرده‌اند، اما چيزى كه نمى‌گذارد به آن اقرار كنند و خود را با آن هماهنگ سازند «تعصب» و «لجبازى» و «تكبر» و «حسادت» است. اين چند علت به صراحت در آيات قرآن آمده است.
منبع : پایگاه عرفان