گفتم: پس بشنو از جلال الدين مولوى كه در هفتصد سال قبل، در قرن ششم و هفتم، براساس معارف اسلامى فرموده:
گريه بر هر درد بىدرمان دواست چشم گريان، چشمه فيض خداست
كلمه دوا، خيلى جالب است. در قرآن نيز آمده است:
«أَعْيُنَهُمْ تَفِيضُ مِنَ الدَّمْعِ مِمَّا عَرَفُوا مِنَ الْحَقِّ»
دو چشم آنان فراوان اشك مىريزد، براى معرفتى كه به حق پيدا كردهاند.
تا نگريد ابر كى خندد چمن تا نگريد طفل كى جوشد لبن
اين گريه را چه كسى به بچه ياد داده است كه تا به دنيا مىآيد، گريه مىكند؟ تا گرسنه مىشود، تا به او اخم مىكنند، تا بر سرش داد مىكشند، گريه مىكند. اين اسلحه را چه كسى به او داده است كه از خودش دفاع كند؟ اگر گريه خوب نبود كه به ما نمىدادند.
منبع : پایگاه عرفان