خداوند مى‌فرمايد:
اى پيامبر، آيا كسانى كه يقين دارند قرآنى كه بر تو نازل شده حق است، با كسانى كه كوردل هستند و دنبال اين نيستند كه حق بودن قرآن كريم را بفهمند در يك درجه قرار دارند و مانند هم هستند؟
آن‌ها كه حق بودن قرآن را درك مى‌كنند پيرو قرآن هستند و به سبب پيروى‌شان از اين كتاب آسمانى دنياى پاك و آخرت آبادى دارند؛ اما كوردلان‌كه يقينا پيرو هواى نفس خود يا هواى نفس ديگران هستند- نه دنياى پاكى دارند و نه آخرت آبادى. البته، آن‌ها كه اهل عبادت و علم‌اند و با دين خدا آشنايى دارند مى‌دانند كه آخرت آباد، لاجرم، محصول دنياى پاك است. زيرا بين دنيا و آخرت ماهيتا و ذاتا جدايى نيست. يعنى اين‌طور نيست كه دنيا جايى و آخرت جايى ديگر باشد.
زيباترين سخنى هم كه درباره ارتباط دنيا و آخرت داريم كلام نورانى پيغمبر عظيم الشأن اسلام، صلى اللّه عليه و آله، است كه فرمودند:
«الدنيا مزرعة الاخرة».
محصول يك زمين از خود آن زمين جدايى ندارد. درختان باغ‌ها، صيفى‌جات جاليزارها، و حبوبات مزارع، در حقيقت، نتيجه زمين‌هايى هستند كه در آن‌ها رشد كرده‌اند و حاصل همان خاكند. قرآن مجيد آيه‌اى دارد كه در اين‌جا ذكرش خيلى بجاست. مى‌فرمايد:
«و البلد الطيب يخرج نباته باذن ربّه».
و زمين پاك است كه گياهش به اذن پروردگارش بيرون مى‌آيد.
محصول سرزمينى كه پاك و سالم و خوبد است گياهى الهى و محصولى خدايى است. محصول درست و سالمى است. اين همان زمينى است كه به فرموده پروردگار يك دانه گندم را به 700 دانه مثل خودش تبديل مى‌كند. در اواخر سوره مباركه بقره مى‌خوانيم:
«كمثل حبّة أنبتت سبع سنابل فى كلّ سنبلة مئة حبّة».
مانند دانه‌اى است كه هفت خوشه بروياند، در هر خوشه صد دانه باشد.
يك دانه سيب را در سرزمينى پاك و مستعدّ و آماده مى‌كارند و پس از چندى تبديل به يك درخت مى‌شود و سالى چند صد سيب مى‌دهد. در حالى‌كه اين درخت روزى همان دانه سياه كم‌وزن بوده است، ولى به سبب استعداد و سلامت و پاكى زمين تبديل به درخت پر محصولى شده است كه مردم با رغبت و شوق محصول آن را مى‌خرند و وقتى از آن مى‌خورند، هم لذت مى‌برند و هم براى بدنشان مفيد است.
اين آيه، به‌واقع، خيلى زيباست! نكته مهم موجود در آن نيز اين است كه مى‌فرمايد: چيزى كه زمين پاك و مستعد و آماده مى‌روياند تنها به اذن و اجازه پروردگار است؛ يعنى محصول به دست آمده گياهى الهى و خدايى، درختى سالم، و بونه به درد بخورى است كه سراسر منفعت است. در عوض، زمين ناپاك:
«و الذى خبث لا يخرج الّا نكدا».
جز گياهى اندك و بى‌سود از آن بيرون نمى‌آيد.
زمينى كه استعداد و آمادگى لازم را ندارد و مثلا نمكش زياد است، زمينى است كه به قول قرآن مجيد خبيث و آلوده و ناپاك است. آنچه در چنين زمينى مى‌رويد و از آن بيرون مى‌آيد هم خيلى كم است و هم محصول به درد نخورى است. محصولى است پوسيده و پوك كه هم صاحبش از كاشتن و داشتن آن ضرر كرده و هم مردم رغبتى به خريدن آن ندارند. زيرا مردم از حاصل آن خوششان نمى‌آيد و به دردشان نمى‌خورد.
منبع : پایگاه عرفان