امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
به يكى از انبياى بنى اسرائيل وحى شد: اگر لقاى مرا در فرداى قيامت در حظيره قدس دوست دارى، در دنيا تنها، غريب، غصه دار و وحشت‌زده از مردم باش، همانند پرنده‌اى تنها كه در سرزمين بى‌آب و علف پر مى‌زند و از سر درختان مى‌خورد و از آب چشمه‌ها مى‌آشامد و چون شب مى‌رسد به لانه تنهايى مى‌رود و از بودن با طيور مى‌پرهيزد، با پروردگارش انس مى‌گيرد و از طيور وحشت مى‌كند.
اين تنهايى و غربت و حزن و غصه و وحشت كه در روايت دستور داده شده در برابر بدكاران جامعه است، يعنى آنان كه يك پيامبر صلى الله عليه و آله يا يك انسان صالح از هدايت آنان مأيوس است و بودن با آن ها، جز ضرر و خسارت، سودى براى انسان ندارد.
منبع : پایگاه عرفان