پس از آنكه پيامبر اكرم(ص) مسجد النبي را در مكان فعلي برپا فرمود صحابه معروف و بزرگان قريش كه مسلمان شده بودند هر يك در كنار مسجد زميني خريدند و خانه‌اي بنا كردند و براي خانه‌هاي خود دو درب قرار دادند يكي رو به طرف بيرون منزل و يك درب هم رو بطرف مسجد النبي تا در موقع نماز راحت‌تر و سريعتر به مسجد بيايند ضمن اينكه بتوانند از وقايع و جريانات مسجد هم مطلع شوند و اين مسئله براي آنان افتخاري ارزشمند محسوب مي شد و نبي مكرم اسلام هم منعي در اين جهت نفرمودند و مدتي به همين منوال سپري شد تا از جانب پروردگار به پيامبر اكرم وحي شد لازم است همه اصحاب و بزرگان دربهاي رو بطرف مسجد را سد كنند و هرگاه خواستند به مسجد بيايند از همان درب بيروني و طرف (خيابان) از منزل خارج شده و از راه اصلي وارد مسجد شوند و حتي دستور چنين بود كه تمام روزنه‌هاي (پنجره) رو به مسجد نيز بسته شود و تنها كسي كه از اين دستور مستثني بود علي بن ابيطالب(ع) بود كه خداوند اراده فرمود درب خانه او همچنان رو به مسجد باز باشد. و اين حديث كه بزرگان اهل سنت نيز در معتبرترين كتابهاي خود نقل كرده‌اند معروف به حديث سد الابواب گرديد. و يكي از افتخارات و امتيازات اميرالمؤمنين علي بن ابيطالب(ع) مي‌باشد.
منبع : پایگاه عرفان