همه اولياى پروردگار سعى داشته‌اند در تمام لحظات زندگانى پربركت خود اميد داشته باشند و توكل‌شان را به خداوند از دست ندهند. با اين اعتقاد كه پروردگار مهربان عالم براى رسيدن افراد به رشد و كمال شايسته انسانى و مقامات الهى، به منظور اتصال به فيض‌هاى ربانى، همه امكانات لازم را در دسترس آنان قرار داده است.
گوى توفيق و كرامت در ميان افكنده‌اند كس به ميدان درنمى‌آيد، سواران را چه شد؟
به‌علاوه، خداوند بزرگ امر فرموده است براى دستيابى به اين مراتب، بندگان با دلگرمى و شوق قدم در راه بگذارند و از امكانات موجود خود استفاده كنند و مطمئن باشند يا در دنيا يا در آخرت به آنچه شايسته آنند مى‌رسند. براساس تعاليم قرآن، با وجود امكانات لازم براى رسيدن انسان به سعادت، دلسردى و نااميدى برابر با كفر است. در نتيجه، اميدوارى نوعى ايمان باطنى و نااميدى كفر باطنى محسوب مى‌شود.
شاه خوبانى و منظور گدايان شده‌اى قدر اين مرتبه نشناخته‌اى، يعنى چه؟
منبع : پایگاه عرفان