از مفهوم جمله اول روايت چنين به دست مى‌آيد، وقتى خدا به كسى رو كند علامت رو كردن خدا به انسان اين است كه: عمرش را در جاى درست، مفيد و پرفايده هزينه مى‌كند، آن گاه اين انسان با اين رويكرد خدا، نور پيدا مى‌كند و توفيق مى‌يابد تا عبادت مشتاقانه انجام دهد. براى خدمت به مردم مى‌دود و آزار اطرافيان كم‌ظرفيت را تحمّل مى‌كند و از گناه فرارى مى‌شود. اين‌ها نشانه‌هاى رويكرد خدا به انسان است.
در دعاى كميل، اميرالمؤمنين عليه السلام خدا را به شديدترين قسم، قسم مى‌دهد كه:
«فَبِعزّتِكَ أن لايَحجُبَ عَنكَ دُعائِى»
اين بزرگترين بلاست كه خدا از كسى رو برگرداند.
جبرييل بسيار به پيامبر صلى الله عليه و آله عرض مى‌كرد:
يا رسول الله! خداى متعال مى‌فرمايد: به چهار نفر سلام مرا برسان؛ على بن ابى طالب، سلمان فارسى، مقداد بن اسود، ابوذر غِفارى.
به انسان رو كند، همه چيز به او رو مى‌كنند. به عارفى گفتند: حال شما چطور است؟ گفت: «الحمد لله»، گفتند: خيلى حال دارى، براى چيست؟ گفت: براى اين كه هر چرخى در اين عالم مى‌چرخد، هر آبى كه در جوى روان است، خورشيد كه طلوع مى‌كند، همه به رضايت و خواست من است. گفتند: مگر تو چه كاره‌اى؟
گفت: من از خودم خواسته‌اى ندارم، اراده‌ام «فانى فى ارادة الله» است، پس هر چه در اين عالم انجام مى‌گيرد، گويا به اراده من است. محبوب من است كه همه چيز را مى‌چرخاند و من نيز به چرخاندن محبوبم راضى و خوشنود هستم.
منبع : پایگاه عرفان