فرهنگ حلال و حرام
كلام درباره مال حرام و نامشروع بود، كه نه تنها در قرآن مجيد بلكه در همه كتاب‌هاى نازل شده بر انبياى الهى مطرح بوده است. از قول پيامبر عظيم الشأن اسلام و ائمه طاهرين در اين باره بسيار روايت نقل شده كه بعضى از علماى بزرگ شيعه، مانند: فيض كاشانى، چهارصد سال قبل يكى از كتاب‌هاى خود را مستقلًا تحت عنوان كتاب «حلال و حرام» تأليف نموده‌اند.
اين طور كه از معارف الهيه استفاده مى‌شود مسأله مال حرام، از زمان حضرت آدم مطرح شده است و اوج طرح اين مسأله مربوط به فرهنگ اسلام مى‌باشد.
در زمان نزول قرآن و بعثت نبى اكرم صلى الله عليه و آله و امامت امامان عليهم السلام تمام جوانب اين برنامه براى مردم بيان شده بود تا جايى كه اميرالمؤمنين عليه السلام در يكى از سخنرانى‌هاى مهم‌شان در «نهج البلاغه» مى‌فرمايند:
خداوند متعال حرام را بدون اينكه چيزى از آن پوشيده بماند بيان كرده است و در اين زمينه نسخه هدايتش را براى مردم كامل نموده است.
در روايتى كه روز گذشته گفته شد، پيغمبر اسلام خطاب به اميرالمؤمنين فرمودند: على جان هر مرد و زنى كه از مال حرام مصرف كند، پنج خطر متوجه او است، در حالى كه بداند و يقين داشته باشد كه آن مال حرام است و مخلوط با آن زندگى بكند، حال چه بخورد، چه بپوشد، خانه سازى كند و يا سرمايه كار قرار دهد، همه اين‌ها در كلمه «أكل» قرار دارند. اگر خداوند در قرآن مجيد مى‌فرمايد:
«وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَيْنَكُمْ بِالْباطِلِ»
مال يكديگر را به حرام و باطل نخوريد، منظور از اين خوردن، پول را به لقمه تبديل كردن و خوردن نيست، بلكه أكل در لغت عرب به معنى به چنگ آوردن، به دست آوردن، نگهداشتن و مصرف كردن به شكل‌هاى مختلف است.
منبع : پایگاه عرفان