خداوند در آيات آخر سوره بقره، پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله و اهل ايمان را در چه قله‌اى نشان مى‌دهد:
«آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَيْهِ مِنْ رَبِّهِ وَ الْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ كُتُبِهِ وَ رُسُلِهِ»
ايمان پيغمبر صلى الله عليه و آله را اعلام مى‌كند و به رخ ما مى‌كشد. آنچه كه بر پيغمبر صلى الله عليه و آله نازل شد، او باور كرد. چرا كه سازمان عقل ايشان به گونه‌اى آفريده شده است كه در مقابل دليل، برهان و منطق تسليم است و هيچ راهى براى ورود به شك، ترديد و وسوسه براى خود نمى‌بيند.
انسانى كه خورشيد را با چشم مى‌بيند، حرارت آن را حس مى‌كند، حركت زمين به دور خورشيد و به دور خودش را مى‌داند، چگونه دچار وسوسه شود و نسبت به خورشيد و حرارت آن و حركت زمين و اثرگيرى آن شك كند؟
اگر سازمان عقل به گونه‌اى آفريده شده بود كه در برابر دليل، برهان، حق و ضروريات تسليم نشود و زمينه باور دل را بعد از معرفت فراهم نكند، آن وقت هيچ چيز را نمى‌توانست باور كند كه درست است يا غلط و هميشه در ناامنى بود، اما پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله را نسبت به حقايق نازل شده مى‌بينيد كه اين حقايق عينى عالم را در كمال آرامش مى‌پذيرد.
«آمَنَ الرَّسُولُ بِما أُنْزِلَ إِلَيْهِ»
يعنى پيغمبر صلى الله عليه و آله نسبت به خدا، قيامت، قرآن، حلال و حرام، و نسبت به تمام حقايق در كمال باور است و به دنبال پيغمبر صلى الله عليه و آله مؤمنان واقعى هستند كه اوصاف و ويژگى آنان را در سوره انفال مى‌فرمايد؛
«أُولئِكَ هُمُ الْمُؤْمِنُونَ حَقًّا»
اين افراد را به عنوان مؤمن قبول دارم، بقيه را قبول ندارم. ما كه نمى‌توانيم چيزى را بر عهده خدا ثابت كنيم كه همه ما را به عنوان مؤمن واقعى قبول كن.
يا در پايان آيه صد و هفتاد و هفت سوره بقره مى‌فرمايد:
«أُولئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا»
اين‌ها اگر بگويند ما مؤمن هستيم، راست مى‌گويند.
منبع : پایگاه عرفان