چيزى كه در آيه نخست سوره ابراهيم عليه السلام مطرح است؛
«كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلى صِراطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ»
كه من، قرآن و پيغمبرم، مى‌خواهيم تو را پرورش و رشد بدهيم و از ظلمت‌هاى جهل، نادانى، ظلم، مادّى گرى، وابستگى‌هاى غلط و زمين‌گير در بياوريم.
|
هر سر موى مرا با تو هزاران كار است |
ما كجاييم و ملامت‌گر بى‌كار كجاست |
|
|
ايها الناس! جهان جاى تن آسايى نيست |
مرد دانا به جهان داشتن ارزانى نيست |
|
|
خفتگان را چه خبر از زمزمه مرغ سحر |
حيوان را خبر از عالم انسانى نيست |
|
|
روى اگر چند پرى چهره و زيبا باشد |
نتوان ديد در آيينه كه نورانى نيست |
|
|
عالم و عابد و صوفى همه طفلان رهند |
مرد اگر هست به جز عالم ربانى نيست |
|
|
خانه پر گندم و يك جو نفرستاده به گور |
برگ مرگت چو غم برگ زمستانى نيست |
|
|
سعديا! گرچه سخن‌دان و مصالح‌گويى |
به عمل كار برآيد، به سخندانى نيست |
|
منبع : پایگاه عرفان