محبّت و عشق اهل ايمان محبتى نيست كه در خانه قلب حبس باشد و منافعش به ديگران نرسد، محبتى است جهت‌دار، و مثبت و داراى كاربردى عظيم، محبتى است كه چون نور خورشيد به هر كس و به هر خانه‌اى و به هر موجودى و به هر سرزمينى مى‌تابد، نمى‌توان جلوى تابش آن را گرفت.
كسى نمى‌توانست مانع هزينه شدن محبّت انبياء و امامان عليهم السلام و اوليا شود، آنان عاشق خلق حق بودند و تا جايى كه در قدرتشان بود از هزينه كردن عشق و محبّت خود دريغ نداشتند.
اهل حالى اين روايت با ارزش را از كتاب «جنّات الخلود» نقل مى‌كرد:
پيامبر صلى الله عليه و آله در شب معراج از حضرت حق پرسيد: نهايتاً با امت من در قيامت چه خواهى كرد؟ به رسول خدا صلى الله عليه و آله خطاب شد: قيامت محشرم را دو بخش مى‌كنم، از يك بخش محشر تو فرياد بزن: امتى امتى و من از بخش ديگر پاسخ مى‌دهم: رحمتى رحمتى!
توجه داشته باشيم كه عنوان امت بر هر كسى صادق نيست، اين عنوان ويژه مردمى است كه از ايمان و عمل و اخلاق در حد لازم برخوردار باشند و شايستگى جلب رحمت خدا در آنان موجود باشد.
ممكن است برخى در ابتداى كار مصداق امت باشند ولى در پايان عمر از اين مصداق خارج گردند و ممكن است در ابتداى عمر مصداق امت نباشند ولى پس از آن مصداق امت گردند.
منبع: فرهنگ مهرورزی
منبع : پایگاه عرفان