در حديثى بسيار مهم از احاديث قدسيه پرسش‌هايى از انسان شده كه همه آن‌ها ريشه از مهر و محبّت مى‌گيرد:
«يَابْنَ آدَمَ هَلْ أَدَّيْتُم فَرَائِضِى كَمَا أَمَرْتُكُم؟
وَهَل وَاسَيتُمُ المَسَاكِينَ بِأَمْوَالِكُمْ وَأَنْفُسِكُم؟
وَهَل أَحسَنتُم إلى مَن أَسَاءَ إلَيْكُم؟
وَهَل عَفَوْتُم عَمَّن ظَلَمَكُم؟
وَهَل وَصَلْتُمْ مَنْ قَطَعَكُم؟
وَهَل أَنْصَفْتُم مَن خَانَكُم؟
وَهَل كَلَّمتُم مَن هَاجَرَكُم؟
وَهَل أَدَّبْتُم أَولَادَكُم؟
وَهَل سَأَلتُمُ العُلَمَاءَ مِن أَمْرِ دينكُم وَدُنيَاكُم؟
فَإنَّى لَاأَنْظُرُ إلى صُوَركُم وَلَا إلى مَحَاسِنِكُم وَلكِن أَنْظُرُ إلى قُلُوبِكُم وَأَعمالِكم وأَرضى مِنكُم بِهِذِهِ الخِصَال» «1».
اى آدميان! آيا فرايض مرا به گونه‌اى كه فرمانتان داده‌ام به اجرا گذاشتيد؟
آيا به وسيله اموال و وجودتان به افتادگان و بينوايان يارى داديد؟
آيا به آنان كه به شما بدى كردند نيكى نموديد؟
آيا از كسى كه به شما ستم ورزيد گذشت كرديد؟
آيا با كسى كه از شما پيوند بريد پيوستيد؟
آيا با كسى كه به شما خيانت نمود به انصاف و عدالت برخاستيد؟
آيا با كسى كه از شما جدايى كرد به سخن گفتن و آشتى درآمديد؟
آيا فرزندانتان را به ادب آراستيد؟
آيا از اعمال ربّانى درباره دين و دنياتان پرسيديد؟
آگاه باشيد كه من به صورت‌ها و مظاهر خوبتان نظر نمى‌كنم بلكه به دل‌ها و اعمالتا مى‌نگرم و با اين اوصاف از شما راضى و خشنود مى‌شوم.
كسى كه به خود مهر و محبّت دارد در مقام نجات خويش از خزى دنيا و عذاب آخرت با آراسته شدن به ايمان و اخلاق حسنه و عمل صالح برمى‌خيزد و كسى كه به ديگران مهر مى‌ورزد در مسير خدمت به آنان قدم برمى‌دارد و چنين مهرورزى كه به ايمان و عمل و اخلاق و خدمت آراسته است و در حقيقت جلوه‌اى از مهر و محبّت الهى است، از همه جنبندگان هستى برتر و بالاتر است چنان كه قرآن مى‌فرمايد:
[إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ] .
مسلماً كسانى كه ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام داده‌اند، اينانند كه بهترين مخلوقات‌اند.
منبع: فرهنگ مهرورزى،
منبع : پایگاه عرفان