روحانى عالم و دانشمندى را مى‌شناختم كه در تهران معروف به معلم اخلاق و معنويت بود.
بسيارى از پاكان و پرهيزكاران تهران به او ارادت مى‌ورزيدند و در نماز جماعت و درس‌هاى اخلاقى او شركت مى‌كردند.
من هنگامى كه آن انسان والا را درك كردم در سنين ميان چهارده و پانزده بودم و توفيق آشنايى و شركت در محضر او را نيافتم.
يكى از ارادتمندانش پس از سال‌ها از درگذشت او برايم نقل كرد كه روزى چند نفر مؤمن مشتاقانه به زيارت او آمدند، پرسيد: هدف شما از آمدن نزد من چيست؟ گفتند: بر اساس روايتى كه مى‌گويد زيارت عالم و نظر به چهره او عبادت است، به محضر شما آمديم، فرمود: شما كه به توفيق خدا اهل ايمان هستيد و روز و شبى بر شما نمى‌گذرد مگر اين كه از طريق رفتن به مسجد و مجالس مذهبى عالمى را زيارت مى‌كنيد اگر مى‌خواهيد كارى بسيار مثبت و با ارزش انجام دهيد، در خيابان‌هاى پر از فساد تهران و كنار سينماها و كاباره ها برويد و هنرمندانه و با زبانى نرم و چهره‌اى گشاده، گمراهان و افتادگان در وادى ضلالت و فساد را نزد من آوريد تا آنان را به حق و حقيقت راهنمايى كنيم و از اسارت شيطان نجات دهيم.
نسبت به گمراهان و اهل فساد دل بسوزانيد و به آنان ترحم كنيد و با به كار گرفتن مهر و محبّت، آنان را از شرّ هواى نفس و شيطان‌هاى خطرناك برهانيد.
از اميرالمؤمنين عليه السلام روايت شده:
از درمان گناه‌كار نااميد نباشيد.
بر اين اساس است كه مردم مؤمن و عاشقان خدا و مهرورزان به انسان نمى‌توانند نسبت به گناهكاران و فاسدان بى‌تفاوت باشند، آنان هميشه نسبت به اسيران در بند شيطان دغدغه خاطر دارند و مى‌كوشند تا جايى كه ممكن است آنان را به ساحل نجات برسانند و از خطرات دنيايى و آخرتى برهانند.
در كتاب «خزينة الجواهر» عالم متقى مرحوم حاج شيخ على اكبر نهاوندى كه عمرى را در مسجد گوهرشاد كنار حرم مطهر حضرت ثامن الائمه عليه السلام به نماز و منبر و تربيت مردم سپرى كرد، روايتى ديدم كه مى‌فرمايد:
حضرت حق از شدت مهر و محبتش به گناه‌كارى كه بيدار مى‌شود و از گناه توبه مى‌كند، لحظه توبه‌اش عرش را نورباران مى‌كند.
هنگامى كه فرشتگان از سبب نورباران شدن عرش مى‌پرسند خطاب مى‌رسد كه گنهكارى از گناه دست برداشت و به درگاه من بازگشت و به عرصه‌گاه توبه راه يافت، به اين خاطر عرش را نورباران كردم.
بالاترين سند قطعى و يقينى مهر و محبّت خدا به بازگشت اهل فساد به صلاح و سداد كه پس از بازگشت محبوب خدا مى‌شوند، اين آيه شريفه است:
[قُلْ يا عِبادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ].
بگو: اى بندگان من كه [با ارتكاب گناه] بر خود تجاوز كار بوده‌ايد! از رحمت خدا نوميد نشويد، يقيناً خدا همه گناهان را مى‌آمرزد؛ زيرا او بسيار آمرزنده و مهربان است.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان