حداقل نام شش سوره در قرآن، نام حيوانات است و نزديك به نود آيه آن به حيوانات اشاره مى‌كند بنابراين حيوانات در فضاى آيات قرآن دورنمايى درخور توجه و دقت دارند؛ براى روشن نمودن اهتمام قرآن، نام‌هاى حيواناتى كه در قرآن است برمى‌شماريم تا مشخص شود كتاب تكوين و كتاب تدوين ناظر به يكديگرند.
قرآن مجيد گاه به نام و گاه با صفت به حيوانات اشاره مى‌برد بدان گونه كه ملاحظه مى‌كنيد:ابل: شتر، ماده شتر؛ بُدْن (جمع بَدَنَه): شتر قربانى، بعير: شتر، جِمالَه (جمع جمل) شتران، حام: شتر نر، حمولة: شتر باركش، سائبه:شترهاى نذرى، العشار (جمع عَشَرَاءَ): شتران آبستن، فرش (جمع است و مفرد ندارد): شتر يا شتران خرد، الناقة: شتر ماده، هيم: شتران تشنه؛الانعام: چارپايان، بهيمة: چارپايان، المنخنقة: چارپاى خفه شده، الموقوذة: چارپاى به چوب مرده، النطيحة: چارپاى مرده به زخم شاخ، هدى: چارپايى كه براى ذبح به مكه برند؛ بقرات (جمع بقرة): ماده گاوان، بكر: گاو جوان، العجل: گوساله، عوان: گاو ميان سال، فارض، گاو پير؛الغنم: گوسفندان، الضأن: ميش، المعز: بزان، النعجة: ميش، وصيلة: گوسفند ماده؛الجياد (جمع جواد): اسب نيك، خيل: اسبان، الصافنات: اسبانى كه به هنگام ايستادن تك پاى خود را بر زمين مى‌گذارند، العاديات:اسبان دونده، الموريات: اسبان به سم خويش آتش فروزننده، بغال (جمع بغل): استر، حمر (جمع حمار): خران، الحمير: خران؛ جوارح: سگ- مرغ شكارى، الذئب: گرگ، قسوره: شير، الكلب:سگ، خنازير (جمع خنزير): خوك‌ها، القردة (جمع قرد): بوزينگان، الفيل: پيل؛طائر: پرنده، طير: مرغ پران، ابابيل: دسته‌هاى پرندگان، الغراب:كلاغ؛ هدهد: شانه به سر؛ دواب (جمع دابه): جنبنده، بعوضه: پشه، ثعبان: مار بزرگ، الجان: مار خرد، جراد: ملخ، الحوت: ماهى، حيّة: مار، حيتان (جمع حوت): ماهى‌ها، دابة الارض: موريانه، الذباب: مگس، الْعَرِم: موش كور، العنكبوت: تارتَنَك، فراش (جمع فراشه): پروانه‌ها، النحل:زنبور عسل، القمل: ملخ پياده، النمل: مور؛ نون، ماهى؛بدين ترتيب خواننده مى‌بيند كه پرداختن به جانوران در قرآن بازتاب فراگير و در خور تأمل دارد با آن كه قرآن كتاب جانورشناسى نيست.
جانداران در قرآن تحقير نشده‌اند بلكه گاه به جانور قسم ياد شده چنان‌كه به نفس انسانى كه اشرف مخلوقات است قسم ياد مى‌شود و اين منتهاى مهرورزى و احترام به حيوان است.در سوره عاديات آمده:[وَ الْعادِياتِ ضَبْحاً* فَالْمُورِياتِ قَدْحاً* فَالْمُغِيراتِ صُبْحاً* فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً* فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً] .سوگند به اسبان دونده‌اى كه همهمه كنان [به سوى جنگ] مى‌تازند* و سوگند به اسبانى كه با كوبيدن سمشان از سنگ‌ها جرقه مى‌جهانند* و سوگند به سوارانى كه هنگام صبح غافل‌گيرانه به دشمن هجوم مى‌برند* و به وسيله آن هجوم، گرد و غبار فراوانى بر انگيزند.
در اين سوره خداى متعال سه بار به اسب قسم ياد كرده به عنوان:عاديات، موريات و مغيرات.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان