«رَوَى ابنُ فضَّالٍ عَنْ حَمَّادِ اللحَّامِ قالَ: «مَرّ قطارٌ لِأبى عَبَدِاللَّهِ عليه السلام فرأى زامِلَةَ قَدْ مالَتْ فَقَالَ: يا غلامُ! اعَدِلْ عَلى هذا الجملِ فإنْ اللَّهَ تَعالى يُحِبُّ الْعَدْلَ» .
ابن فضال از حماد لحام آورده كه گفت:
قطار شتران بر امام صادق عليه السلام گذر كرد، امام شتر آذوقه را ديد كه كج مى‌رود، فرمود: اى غلام! بر اين شتر دادگرى كن كه خداوند دادگرى را دوست مى‌دارد.
امام صادق عليه السلام مى‌فرمايد:
«أىُّ بعيرٍ حُجَّ عليهِ ثلاثَ سنينَ جُعلَ مِنْ نِعَمِ الجنَّةِ» .
هر شترى كه سه سال بر آن حج شود، از چارپايان بهشت خواهد بود.
ابراهيم بن على مدنى از پدر خود آورده:
«حَجَجْتُ مَعَ على بنِ الحسينِ فَالْتاثَتْ عَلَيْهِ الناقَةُ فِى سَيْرِها فَأشارَ إلَيْها بالْقَضِيْبِ ثُمَّ قَالَ: آهْ لَوْلا القصاصُ وَرَدَّ يَدَهُ عَنْها» «2».
با على بن الحسين حج كردم، ناقه‌اش در رفتن بنا بر سستى و كندى گذاشت با تركه خود به آن اشارت كرد سپس گفت: واى اگر قصاص نبود! و تركه را از آن برگرداند.
«عَلى بنِ الحسينِ المسعودى فِى اثباتِ الوصيِةِ، فِى‌سياقِ وفاةِ السجادِ عليه السلام قالَ: وكانَ فِيْما قالَ عليه السلام مِنْ امرِ ناقَتِهِ: أَنْ يُحْسَنَ إلَيْها وَيُقامَ لَها الْعَلَفُ وَلا يُحْمَلُ بَعْدَهُ على الكَدِّ والسَّفَرِ وتكونَ على الْحَظِيرَةِ...» .
على بن الحسين مسعودى در «اثبات الوصية» در سياق سخن درباره وفات حضرت سجاد عليه السلام مى‌گويد: آنچه در گفتار وى درباره ناقه‌اش آمده، اين بود: به آن [ناقه] نيكى شود و علوفه آن فراهم آيد و پس از درگذشت وى، به مشقت و سفر به كار گرفته نشود و در آغل قرار گيرد...
امام جعفر صادق عليه السلام فرمود:
«قَالَ على بنِ الحُسينِ لِابْنِهِ محمدٍ عليه السلام حِيْنَ حَضَرَتْهُ الوفاةُ: إنِّى‌قَدْ حَجَجْتُ على نَاقَتى هذِهِ عِشْرينَ حَجَّةً فَلَمْ أَقْرَعْها بِسَوْطٍ قَرْعَةً فإذا نَفَقَتْ فَادْفِنْها لا يَأكُلُ لَحْمَهَا السِّباعُ فإنَّ رَسولَ اللَّهِ صلى الله عليه و آله قَالَ: كُلُّ بَعِيَرٍ يُوْقَفُ عَلَيْهِ مَوْقِفَ عَرَفَةَ سَبْعَ حِجَجٍ إِلّا جَعَلَهُ اللَّهُ مِنْ نِعَمِ الْجَنَّةِ وَبارَكَ فِى نَسْلِهِ فَلَمَّا نَفَقَتْ حَفَرَ لَها أبُوجَعْفَرَ عليه السلام وَدَفَنَها ».
به هنگامه وفات على بن الحسين به فرزندش محمد عليه السلام گفت: من بر روى اين ناقه‌ام بيست بار حج كردم، يك بار هم آن را نزدم؛ اگر عمرش به پايان آمد، آن را به خاك بسپار تا درندگان گوشتش را نخورند كه رسول خدا فرمود: شترى [نيست] كه در موقف عرفه هفت بار بر آن درنگ شود مگر خداوند آن را از چارپايان بهشت قرار دهد و به نسل آن بركت دهد.
آن‌گاه كه عمر ناقه به پايان آمد، امام محمد باقر عليه السلام حفره‌اى بركند و آن را در آن به خاك سپرد.
امام باقر عليه السلام مى‌فرمايد:
«لَمَّا مَاتَ على بنِ الحسينِ عليه السلام جاءَتْ ناقَةٌ لَهُ مِنَ الرَّعْى‌حَتّى ضَرَبَتْ بِجَرانَها الْقَبْرَ وَتَمَرَّغَتْ عَلَيْهِ وإنَّ أَبِى كانَ يَحُجُّ عَلَيْها وَيَعْتَمِرُ وَلَمْ يَقْرَعْها قَرْعَةً قَطُّ»
وقتى على بن الحسين عليهما السلام وفات يافت، ناقه‌اى از او از چراگاه آمد و سينه بر زمين زد و با جلو گردن خود بر قبر كوبيد و بر آن غلت زد؛ پدرم بر آن ناقه حج مى‌كرد و عمره مى‌نمود و آن را هرگز حتى يك بار هم نزد.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان