وقتى انديشه در عالم كنيد، مى‌بينيد كه همه موجودات جلوه علم، حكمت، عدل، قدرت، رحمت و كرامت او هستند؛ يعنى انسان در هر موجودى، بخشى از اسماى حسناى حضرت حق را، مى‌بيند و اگر آن موجود، پيغمبر صلى الله عليه و آله باشند، همه اسماى حسناى پروردگار را در او جلوه‌گر مى‌بيند، چون به ما امر كرده‌اند كه در عظمت وجودى پيغمبر صلى الله عليه و آله نيز انديشه كنيد. خدا به ما نمى‌گويد كه بايد پيغمبر صلى الله عليه و آله را بدون شناخت قبول كنيد، بلكه مى‌گويد:
«ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا ما بِصاحِبِكُمْ مِنْ جِنَّةٍ»
در مورد پيغمبر صلى الله عليه و آله عقل خود را به كار بگيريد، انديشه و فكر كنيد، به اين نتيجه مى‌رسيد كه او فرستاده ماست. سياق آيه، نكره در سياق نفى است؛ يعنى كمترين عيبى در او نمى‌بينيد، اما اگر با غرور جلو نياييم.
اگر با غرور جلو بياييم، ابولهب مى‌مانيم. اگر حسود باشيم، عقبة بن ابى معيط مى‌مانيم. با كبر بياييم، چون ابوجهل مى‌مانيم. با عقل جلو بياييد تا ابوذر، سلمان، ابن سينا، ملاصدرا، ابورافع، ابوالهيثم بن تيهان بشويد. اگر با عقل بيشترى بياييد، سلمان مى‌شويد، با عقل صد در صد كامل بياييد، على بن ابى طالب عليه السلام مى‌شويد.
اگر انديشه كنيد، مى‌بينيد كه در اين مرد حتى يك عيب نيز نمى‌توانيد پيدا كنيد. عيب كه پيدا نمى‌كنيد هيچ، او را «مطلع الفجر» و افق اسماى حسناى خدا مى‌بينيد.
منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن
منبع : پایگاه عرفان