محبّت به امام حسين(ع) آنچنان ارزشمند است که اگر خداوند بخواهد بندهاي را سعادتمند کند، محبّت به آن حضرت را در دلش قرار ميدهد. حضرت امام صادق(ع) ميفرمايد:
«مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ(ع) وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ[1]»
واژه «قذف» به معناي پرتاب کردن است[2] و با واژه «گذاشتن» تفاوت معنايي دارد؛ تفاوت اين دو واژه در اين است که در پرتاب، نيرويي در پشت آن قرار دارد که آن را به سمت جلو حرکت ميدهد تا به هدف برسد؛ امّا در گذاشتن، چنين نیرویی وجود ندارد.
به عنوان نمونه، وقتي گلولهاي از اسلحه پرتاب ميشود، نيروي عظيمي او را حرکت ميدهد تا به نقطه هدف برخورد کند. با توجه به اين معنا ميتوان فهميد که خيرخواهي خداوند در حق بندگانش چگونه است. اگر خالق هستي اراده کند که بندهاي خير دنيا و آخرت را ببيند، محبّت محبوب خود، حضرت سيّدالشهدا(ع) را به قلب آن بنده پرتاب ميکند.
از سوي ديگر، اگر خداوند شقاوت را براي بندهاي بخواهد[3]، بغض و کينه حضرت را به قلب او پرتاب ميکند. حضرت امام صادق(ع) در ادامه روايت به اين موضوع اشاره کرده و ميفرمايد:
«وَ مَنْ أَرَادَ الله بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَيْنِ وَ بُغْضَ زِيَارَتِهِ.[4]»
با توجه به اين روايت ميتوان فهميد که معيار در سعادت يا شقاوت انسانها محبّت يا کينه نسبت به حضرت سيّدالشهدا(ع) ميباشد
----------------------------------------------------------------
[1]. كامل الزيارات: 142؛ «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللهِ(ع) قَالَ: مَنْ أَرَادَ الله بِهِ الْخَيْرَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ حُبَّ الْحُسَيْنِ (ع) وَ حُبَّ زِيَارَتِهِ وَ مَنْ أَرَادَ الله بِهِ السُّوءَ قَذَفَ فِي قَلْبِهِ بُغْضَ الْحُسَيْنِ (ع) وَ بُغْضَ زِيَارَتِهِ؛ حضرت امام صادق7 ميفرمايد:کسی که خداوند خیر او را بخواهد، در قلب او محبّت به امام حسین(ع) و علاقه به زیارت ایشان را در قلب او قرار می دهد و اگر خداوند بدیِ بنده خود را بخواهد، بغض و کینه امام حسین(ع) و زیارت ایشان را در دل او قرار می دهد.»
[2]. المنجد، ذیل ماده «قذف».
[3] . لازم به یادآوری است که خداوند شقاوت را برای هیچ یک از بندگان خود نمیخواهد، بلکه این انسانها هستند که با سوء رفتار و ارتکاب معاصی و گناهان زمینه شقاوت و ضلالت خود را فراهم میکنند. و معنای این روایت و امثال آن در حقیقت آن است که خداوند الطاف خفیّه و دست حمایت خویش را از روی بندهاش برمیدارد، در نتیجه او به سوی معاصی میل پیدا میکند، نه اینکه خود پروردگار، بندهاش را به سمت معاصی هدایت کند!
نظیر این مطلب در روایت دیگری که از غرر روایات ما میباشد آمده است که راوی از امام کاظم7درباره این جمله رسول خدا9که فرمودند: «الشَّقِيُّ مَنْ شَقِيَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ وَ السَّعِيدُ مَنْ سَعِدَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ» میپرسد که معنای آن چیست؟ امام کاظم7میفرماید: «الشَّقِيُّ مَنْ عَلِمَ اللَّهُ وَ هُوَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ أَنَّهُ سَيَعْمَلُ أَعْمَالَ الْأَشْقِيَاءِ وَ السَّعِيدُ مَنْ عَلِمَ اللَّهُ وَ هُوَ فِي بَطْنِ أُمِّهِ أَنَّهُ سَيَعْمَلُ أَعْمَالَ السُّعَدَاء»؛ همانا شقی کسی است که خداوند ـ در حالی که او در شکم مادر است و هنوز به دنیا نیامده است ـ علم دارد که او در آینده (بزودی) راه و روش بدبختان و اشقیاء را ادامه میدهد و نیکبخت کسی است که خداوند ـ در حالی که او در شکم مادر است و هنوز به دنیا نیامده است ـ علم دارد که او در آینده (بزودی) راه و روش انسانهای نیکبخت و سعادتمند را ادامه میدهد! (التوحيد «صدوق»: 356، حدیث 3)
[4]. كامل الزيارات: 142.
برگرفته از کتاب آئین اشک و عزا در سوگ سیدالشهدا(ع) نوشته استاد حسین انصاریان
منبع : پایگاه عرفان