عبودیت، مقام و مرتبه شریفی است و قرآن در جای‌جای مصحف شریف بندگان را به عبودیت و پرستش خداوند یکتا دعوت می‌کند.([1]) از جمله آیاتی که به مقام رفیع و شریف عبودیت اشاره دارد، این کلام نورانی حضرت حق است:
)إِنَّنِي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِي وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِكْرِي(([2])؛ «من خداوند یکتایم، جز من معبودی نیست، فقط مرا بپرست! و نماز را [با شرایط ویژه‌اش] برای توجهِ قلبی به من برپادار!»
در تفسیر آیه شریفه گفته شده خداوند بی‌همتا در این آیه شریفه حضرت موسی را پس از توحید به بندگی و عبودیت فرمان می‌دهد. زیرا توحید ریشه و اصل است و بندگی تنۀ آن، توحید درخت است و عبودیت و بندگی میوه و محصول آن و قوام و پابرجایی برای یکی از آن دو جز با حصول دیگری ممکن نیست.([3])
بنابر کلام خداوند در مصحف شریف هدف از بعثت پیامبران و انبیای الهی: نیز دعوت به بندگی و پرستش ذات باری‌تعالی و اجتناب از عبودیت غیر خدا و طاغوت است:
)وَلَقَدْ بَعَثْنَا فِي كُلِّ أُمَّةٍ رَسُولًا أَنِ اُعْبُدُوا اللَّهَ وَاجْتَنِبُوا الطَّاغُوتَ(([4])؛ «همانا در هر امتی پیامبری فرستادیم [تا اِعلام کند] که خدا را بپرستید، و از [پرستش] طاغوت بپرهیزید!»
هرگز سزاوار و شایسته نیست معبودی غیر از خداوند بزرگ و مهربان عبادت و پرستش شود. خدایی که توبه‌پذیر است و غفلت و جهالت انسان را می‌پذیرد. خدایی که با وجود توان و قدرت انسان، از او تکلیف می‌خواهد. خدایی که بندگانش را هدایت فرموده و نام مسلمانی بر آن‌ها نهاده است. خدایی که بنده‌نواز است و به تعبیر قرآن که می‌فرماید: )فَنِعْمَ الْمَوْلَى(([5])، برترین مولای انسان است. خدایی که انسان را سرشار از نعمت‌ها خلق کرده و به دلیل خطای بندگانش نعمت‌ها را غصب نمی‌کند و از او دریغ نمی‌کند.
در حکایات نقل شده که روزی فردی در کنار نیل مشغول شستن جامه و لباس‌هایش بود، که ناگاه عقرب بزرگی دید. پس از شرّ او به خدا پناه برد، سپس به دنبالش رفت تا این‌که به کناره آب رسید. در این هنگام قورباغه‌ای از آب برآمد و عقرب بر پشت وی نشست و از نیل گذشتند. معلوم شد که این عقرب در پی انجام کاری است. بالاخره قورباغه عقرب را به کنار ساحل رسانید و بازگشت. عقرب به سوی درخت بزرگی رفت که غلام جوانی زیر سایه‌اش خوابیده بود. راوی می‌گوید با خود گفتم )إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ(([6])، هم‌اکنون عقرب آن جوان را هلاک خواهد کرد. در این اندیشه بودم، که ناگهان ماری را دیدم که به سوی آن غلام می‌خزید تا او را نیش زده و هلاکش کند. اما عقرب به سوی آن مار جَست و او را کشت و از آنجا به کنار آب آمد. بار دیگر قورباغه بازآمد و عقرب را بر پشت خود حمل کرد و به جایگاه قبلی خود بازگردانید.([7]) آری، پاسداشت و ادای عبودیت و بندگی تنها شایسته و سزاوار مقام بی‌همتای چنین خداوندی است.
-----------------------------------------------------------------------------
[1]. رعد(13): 36؛ همچنین ن.ک: آل‌عمران(3): 51؛ نمل(27): 91؛ زمر(39): 11.
[2]. طه(20): 14.
[3]. تفسیر کبیر: 1/250.
[4]. نحل(16): 36.
[5]. حج(22): 78.
[6]. بقره(2): 156.
[7]. کشف الاسرار و عدة الابرار: 6/411 ـ 413.
برگرفته از کتاب سیدالشهدا(ع) تجلی عبودیت نوشته استاد انصاریان
منبع : پایگاه عرفان