دارالعرفان/ محقق، مفسر، مترجم و پژوهشگر علوم و معارف قرآنی گفت: خداوند بهشت را برای این جنس دوپا گذاشته و این جنس دوپا هم از زمان قابیل تاکنون، چهار پایِ دیگر قرض کرده است که از این بهشت فرار کند و به جهنم برود. این نفهمی و ظلم هر انسانی به خود است! این ظلم است که انسان شصت تا هفتاد سال در دنیا زندگی کند و نفهمد و در این فضای نفهمی بمیرد و وارد عالم آخرت شود.
بسیار خطرناک است که انسان از خداوند غفلت داشته باشد
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان استاد حسین انصاریان در سخنرانی خود در مسجد رسول اکرم(ص) تهران، اظهار کرد: همهٔ حقایق قرآن در گفتار و قلب مبارک پیغمبر عظیم‌الشأن اسلام نازل شد و این قلب، افق طلوع همهٔ اسرار، لطایف، اشارات و حکمت‌های این کتاب بود، سفرهٔ خداوند است که بدون استثنا برای همهٔ انسان‌ها در همهٔ زمان‌ها قرار داده شده است. خداوند نفرموده چه کسی حق دارد سر این سفره بنشیند و چه کسی نباید کنار این سفره قرار بگیرد، بلکه در قرآن مجید می‌فرماید: «وَ رَحْمَتِی وَسِعَتْ کلَّ شَیءٍ» (سورهٔ أعراف، آیهٔ 156). مهربانی و رحمت و محبت من کل شیء را فرا گرفته و خیلی خطرناک است که انسان از خداوند غفلت داشته باشد؛ یعنی نداند او کیست، رابطه‌اش با عالم چیست و برای انسان تا روز قیامت سر این سفره چه تدارکاتی دیده است.
وی بزرگ‌ترین بدبختی را مرگ در نادانی و جهل دانست و عنوان کرد: حضرت صادق(ع) روایتی دارند که می‌فرمایند: چه بدبخت آن انسانی که شصت هفتاد سال از عمرش بگذرد و نفهمد و در این عالَمِ نفهمی هم بمیرد. وقتی در این عالم نفهمی بمیرد، همان لحظهٔ اوّل مرگش که به‌معنای انتقال به عالم بعد است، در تاریکی قرار می‌گیرد.
شأن، طبیعت و خلقت انسان این بوده که عادل و با انصاف باشد
استاد اخلاق حوزه های علمیه ادامه داد: عربی نزد پیغمبر(ص) آمد و گفت: یا رسول‌الله! من را موعظه کن؛ موعظه‌ای که برای دنیا و آخرت من سودمند باشد. حضرت فرمودند: «ایاک و الظلم فان ظلم ظلمات یوم القیامة» من به تو سفارش می‌کنم که از ستمکاری بپرهیز؛ چون ستمکاری در قیامت به‌صورت تمام تاریکی‌ها برای تو درمی‌آید. مردم در ابتدا که این روایت را از امثال من می‌شنوند، یک‌مرتبه ذهنشان به سراغ همهٔ فرعون‌ها، همهٔ نمرودها و همهٔ ستمگران تاریخ از زمان آدم(ع) که قابیل ظلم کرد تا الآن می‌رود؛ درحالی‌که اگر در این روایت دقت کنیم، یک مورد ظلم هم ظلم کردن به خود است که پروردگار در آیات آخر سورهٔ احزاب -آیهٔ امانت- می‌فرماید: «وَ حَمَلَهَا اَلْإِنْسٰانُ إِنَّهُ کٰانَ ظَلُوماً جَهُولاً» (سورهٔ احزاب، آیهٔ 72). اهل معرفت این آیه را این‌گونه معنا می‌کنند: در حالی که شأن، طبیعت و خلقت انسان این بوده که عادل و باانصاف باشد یعنی خدا گِل یک نفر را آمیختهٔ با ظلم کردن قرار نداد: «من شأنه أن یکون عادلا»، ولی به علل نفسانی، شهوانی، خواسته‌های نامشروع و غیرمنطقی بسیار ستمکار شد.
وی زندگی منصفانه و عادلانه را شأن حقیقی انسان عنوان کرد و گفت: شأن آفرینش انسان این بوده که در مدت زندگی‌اش در دنیا، عادل و باانصاف زندگی کند؛ ولی به این شأنش پشت پا زد و آن را به هیچ گرفت و بسیار ظالم شد. یک مورد و مصداق ظلم هم ظلم به خود است. ممکن است یک‌نفر به احدی حتی ذره ای ظلم نکند؛ ولی به خودش ظالم باشد و بدترین ظلم هم این است که نفهمی و نادانی‌اش را با داروی معرفت علاج نکند؛ یعنی در حد خودش خداشناس، پیغمبرشناس، قیامت‌شناس و تکلیف‌شناس نباشد، نفهم بماند و نفهم بمیرد. با این ظلمی که به خودش کرده است، وقتی وارد قیامت شود، می‌بیند که در انواع تاریکی‌ها قرار دارد: «الظلم هو الظلمات یوم القیامة».
کدام دسته از انسان ها اصلاً قدرت دیدن نعمت های بهشت را ندارند؟
استاد انصاریان افزود: انسانی که به خود ظلم کرده و در انواع تاریکی ها قرار دارد، اصلاً قدرت دیدن نعمت‌های بهشت را ندارد؛ نه اینکه نعمت‌های بهشت پیدا نیست. امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: هشت طبقهٔ بهشت یا هشت درجهٔ بهشت در یک سطح صاف است که پهنای این سطح صاف مطابق پهنای کل آسمان‌ها و زمین است: «وَ سٰارِعُوا إِلیٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّکمْ وَ جَنَّةٍ عرض‌ها اَلسَّمٰاوٰاتُ وَ اَلْأَرْضُ» (سورهٔ آل‌عمران، آیهٔ 133). البته تاکنون کسی پهنای آسمان‌ها و زمین را درک نکرده و نفهمیده است.
برای فرار از بهشت و پیش به سوی جهنم مسابقه می دهیم!
مبلغ عرصه بین الملل ادامه داد: خداوند این بهشت را برای این جنس دوپا گذاشته و این جنس دوپا هم از زمان قابیل تاکنون، چهار پایِ دیگر قرض کرده است که از این بهشت فرار کند و به جهنم برود. این نفهمی و ظلم است! این ظلم است که آدم شصت هفتاد سال در دنیا زندگی کند و نفهمد و در این فضای نفهمی بمیرد و وارد عالم آخرت شود.
مردم بیدار نمی‌شوند و بنا هم ندارند که بیدار شوند
نویسنده کتاب ارزشمند «نفس» با بیان اینکه مردم خودِ خواب هستند، نه در خواب، گفت: امیرالمؤمنین(ع) جمله‌ای دارند که واقعاً دردآور است: «الناس نیام»؛ مردم خودِ خواب هستند؛ بیدار نمی‌شوند و بنا هم ندارند که بیدار شوند. حال 124هزار پیغمبر فریاد هم بزنند! در قرآن مجید است که امتِ هر پیغمبری به او می‌گفت: به خودت، هر قانونی، هر حلالی، هر حرامی و هر مسئله‌ای آورده‌ای، ما کافریم و قبول نداریم؛ نه خودت و نه آورده‌هایت را قبول داریم. «إِنَّا بِمَا أُرْسِلْتُمْ بِهِ كَافِرُونَ» (سورهٔ سبأ، آیهٔ 34). وقتی که از دنیا رفتند و مردند، هوشیار می‌شوند که آنجا دیگر هوشیاری اصلاً برای آدم کاری انجام نمی‌دهد چرا که قدرت عمل از انسان سلب می شود، پیغمبر(ص) هم در این باره می‌فرمایند: وقتی وارد آنجا می‌شود، پیچیدهٔ به تمام تاریکی‌هاست. حالا بیدار هم می‌شود، می‌بیند که کل آن تاریکی است و نمی‌تواند کاری کند.
فردای قیامت زمان رسیدگی به اعمال است و جای عمل کردن نیست
وی با اشاره به اینکه امروز که شما در دنیا هستید، زمینهٔ عمل کردن برایتان فراهم است؛ «و غداً فی دار حساب و لا عمل» فردای قیامت زمان رسیدگی به اعمال است و جای عمل کردن نیست، تصریح کرد: خداوند در سورهٔ قلم می فرماید: «وَ یدْعَوْنَ إِلَی اَلسُّجُودِ فَلاٰ یسْتَطِیعُونَ» (سورهٔ قلم، آیهٔ 42). اینها را دعوت می‌کنند که فقط یک سجده انجام بده، نمی‌توانند چون کسی که عمری در دنیا سجده نکرده، روحیهٔ سجده کردن در او کشته شده است؛ البته زبان اینان در قیامت باز است که از مفهوم مخالف آیهٔ سورهٔ آل‌عمران استفاده می‌شود اینها همواره ناله می‌کنند و خدا را صدا می‌کنند، برای اینکه به دادشان برسد. پروردگار می‌فرماید: «وَ لاٰ یکلِّمُهُمُ اَللّٰهُ یوْمَ اَلْقِیٰامَةِ» (سورهٔ بقره، آیهٔ 174)، من اصلاً جوابشان را نمی‌دهم. هرچه ناله می‌کنند، جواب من را نمی‌شنوند؛ چون در دنیا هرچه من دعوتشان کردم، دعوت من را جواب ندادند.
استاد انصاریان افزود: این سفره یعنی «ان القرآن مأدبة الله» برای همگان پهن هست و به یک نفر هم نگفته است که حق نداری سر این سفره بیایی حتی فرعون هم می‌توانست سر همین سفرهٔ وحی الهی بیاید. آن زمان قرآن نبود، تورات که بود و می‌توانست.
در سورهٔ مبارکهٔ طه آمده است که موسی‌بن‌عمران(ع) به نبوت انتخاب شده و از خدا درخواست کرده که به من یک کمک بده. این درخواست، درخواست مثبتی است و خداوند فرمود: من برادرت هارون را کمک تو برای تبلیغ دین قرار می‌دهم. این آیه هم نشان می‌دهد به هر شکلی که می‌توانید، برای تبلیغ دین از مردم کمک بگیرید. بنابراین خداوند خطاب به آنها فرمود: «اذْهَبَا إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ» (سورهٔ طه، آیهٔ 43). هر دوی شما به‌طرف فرعون بروید، ایشان از همهٔ حدود خدا تجاوز کرده است. «إِنَّهُ طَغَىٰ» یعنی هرکس از حدود خدا تجاوز کند، طغیانگر است و طغیانگر یعنی از همهٔ مرزبندی‌های خدا خارج شدن که این حرام است. وظیفه شما در تبلیغ دین این است: «فَقُولاٰ لَهُ قَوْلاً لَیناً» (سورهٔ طه، آیهٔ 44). داد نکشید، فریاد نزنید و با صدای بلند با او حرف نزنید؛ بلکه آرام و نرم با او حرف بزنید. «لَعَلَّهُ یتَذَکرُ أَوْ یخْشیٰ»، فرعون می‌تواند سر سفرهٔ وحی و قوانین من و حلال و حرام من بنشیند و استفاده کند تا از نفهمی دربیاید و اهل توجه شود. می‌تواند، چون در دنیاست؛ اگر در آخرت باشد، نمی‌تواند! این نمونه نشان می دهد که همه انسان ها تا زمانی که در این دنیا هستند می توانند دست از لغزش برداشته و به سوی خداوند بازگردند.
بدبخت چقدر زیاد و خوشبخت چقدر کم است!
استاد انصاریان در پایان گفت: برای فهمیدن باید سر سفره خداوند قرار گرفت. خدا احدی را هم استثنا نکرده است که به کسی بگوید تو حق نداری سر این سفره بیایی. «ان القرآن مأدبة الله»؛ بدبخت چقدر زیاد و خوشبخت چقدر کم است! این مدتی که از عمرمان مانده است، خودمان را بپاییم تا خوابمان نبرد؛ اگر خوابمان ببرد، همه‌چیز را از یاد می‌بریم.
متن کامل، صوت و کلیپ های این سخنرانی را - اینجا - ببینید