۱. ابتلاء وامتحان وازمایش الهی یک سنت قطعی است وبازندگی انسان تنیده شده است و اختصاص بزمان یا دوره خاص یا انسانهای خاص ندارد ممکن است نوع ابتلاء فرق داشته باشد اما استثنا پذیر نیست ،و حتی انبیا واولیای باشدید ترین نوع ابتلاء مواجه بودند و هرگز لب به اعتراض نمی گشودند ودر عالی ترین درجه تسلیم بودند و درنهایت آرامش قرارداشتند، چون رضا وتسلیم در برابر تقدیرات الهی عامل ارامش و سکینه است.
۲. انسانهای معتقد و باورمند دربرابر حوادث وناگواریها و ابتلائات براساس آموزه های دینی که مبتنی بر حکمت و عقلانیت است دو واکنش نشان میدهند و چاره جویی میکنند .
واکنش اول توکل بخداوند متعال وتوسل بذیل عنایات معصومین علیهم السلام است و تمسک بدعا واستغفار است که قرآن کریم به آن سفارش نموده و سیره پیشوایان دین دین در مواجه با بلایا این چنین بوده است.
واکنش دوم یافتن راه برون رفت از مشکل با رعایت اسباب ومسببات ظاهری است که توسط کارشناسان وعقلا خردمندان( کارشناسان ومتخصصان ). پیشنهاد میشود که عبارت از رعایت توصیه های بهداشتی و پزشکی است.
۳. بنابراین دعا وتوسل و رعایت دستورات بهداشتی مکمل یکدیگرند و در عرض هم نیستند.
ورعایت هردو به حکم عقل و شرع لازم و ضروری است. وتازمانی که ضرورت عقلی ایجاب کند باید بدستورات بهداشتی و درمانی عمل شود حتی اگر نیاز به تعطیلی موقت تجمعات و اماکن دینی و مذهبی باشد.
از خدای سبحان رفع عاجل مشکلات پیش رو را مسئلت میکنیم.