اینکه خداوند به پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌فرماید:
«وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ»[1].
و در کارها با آنان مشورت کن.
این نقص بر پیامبر نیست؛ زیرا پیامبر با اینکه عقل کل بود و با مبدأ وحی ارتباط داشت، با یاران خود به مشورت می‌نشست و گاهی نیز نظر آن‌ها را ترجیح می‌داد با اینکه مشکلاتی از این ناحیه حاصل می‌شد.
اما برکات مشورت از زیان‌های احتمالی آن بیشتر است و در ضمن پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله می‌خواستند تا موضوع مشورت و اهمیت آن برای مردم روشن شود و به صورت یک فرهنگ دینی در جامعه مسلمانان مستقر گردد تا الگو و اسوه‌ای برای مردم باشد.
مشورت آثار و برکات و جهات دیگری نیز دارد، مثلاً یکی از جهات آن این است که خود این عمل یک نوع ارزش دادن و اعتبار بخشیدن به اصحاب آن حضرت است و نمونه آن در بین مردم هم زیاد است. گاهی پدری با اینکه تمام جوانب کار را می‌داند با فرزند کوچکش مشورت می‌کند به این هدف که برای او ارزش قائل شود و در او روحیه مشورت و مشاوره ایجاد کند تا از خودرأیی اجتناب نماید.
در آخر می‌فرماید:
«وَشَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَکلْ عَلَی اللّهِ إِنَّ اللّهَ یحِبُّ الْمُتَوَکلِینَ»[2].
و در کارها با آنان مشورت کن، و چون تصمیم گرفتی بر خدا توکل کن؛ زیرا خدا توکل کنندگان را دوست دارد.
البته در اینکه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله هم به اموری نیاز دارد شکی نیست و خود قرآن در آیه آخر سوره کهف به این موضوع اشاره دارد و می‌فرماید:
«قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکمْ»[3].
بگو: جز این نیست که من هم بشری مانند شمایم.
[1] آل عمران 3 : 159 .
[2] کهف 18 : 110 .
[3] آل عمران 3 : 7 .