ایجاد شوق و علاقه در هر کاری نیاز به تمرین و ممارست مخصوص در آن کار دارد مشروط به این‌که قبل از آن تصمیم و اراده جدّی هم نسبت به انجام آن کار وجود داشته باشد استعداد ذاتی را هم نباید نادیده گرفت به همین جهت امروزه بعضی از انسان‌ها با رعایت همین 2 رکن (1 ـ اراده جدّی، 2 ـ تمرین و ممارست) به مقام‌های بلند و ارزشمند و گاهی فوق تصوّر ما دست پیدا کرده‌اند.
مسأله ایجاد محبّت و علاقه به اهل بیت گرامی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله و تحصیل ارتباط معنوی با آن ذوات مقدّسه هم از این قانون مستثنی نیست.
لیکن راه‌ها و طرق مخصوص به خودش را دارد که به چند مورد آن اشاره می‌شود.
1 ـ مطالعه دقیق و مستمر در زندگانی ائمّه معصومین علیه‌السلام و آشنا شدن با ویژگی‌های اخلاقی و فضائل معنوی آن‌ها موجب معرفت به آن بزرگواران می‌شود و میوه درخت معرفت عبارت از محبّت می‌باشد. هر چه معرفت بیشتر و بهتر باشد، محبّت نیز بهتر و بیشتر خواهد بود. چون المَحَبَّةُ فَرْعُ المَعْرِفَةَ: محبّت متفرع بر معرفت و آگاهی است.
معرفت درختی است که میوه و ثمره‌اش محبّت است.
2 ـ توجّه خاص به مضامین ادعیه و زیارات آن ائمّه بزرگوار مانند: دعای ابو حمزه، دعای عرفه، زیارت جامعه کبیره، مناجات خمس عشرة... .
3 ـ شرکت در مجالس ذکر فضایل و مناقب آن انسان‌های کامل و دوست داشتنی.
4 ـ ارتباط معنوی پیدا کردن با آن‌ها از طریق توسّل جستن به خود آن حضرات و استدعا و خواهش کردن برای این‌که خود آن‌ها به ما لطف و کرم نموده و چراغ محبّت خودشان را بیشتر و بیشتر در دل‌های ما روشن نمایند و در صورت امکان، رفتن به زیارت حرم‌های مطهر آنان.
5 ـ در مواقعی که دل و قلب آمادگی بیشتر برای ایجاد ارتباط و مناجات با خالق عالمیان و پروردگار جهانیان دارد باید از خود خدا خواست تا خانه قلب را بیش از پیش ظرف محبّت و عشق و علاقه به اهل بیت و رسول خدا قرار دهد و در خاتمه خواندن این دعا به طور مستمر به همگان توصیه می‌شود:
«اللّهُمَّ عَرِّفْنِی نَفْسَک فَإِنَّک إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی نَفْسَک لَمْ أَعْرِفْ رَسُولَک. اللّهُمَّ عَرِّفْنِی رَسُولَک فَإِنَّک إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی رَسُولَک لَمْ أَعْرِفْ حُجَّتَک. اللّهُمَّ عَرِّفْنِی حُجَّتَک فَإِنَّک إِنْ لَمْ تُعَرِّفْنِی حُجَّتَک ضَلَلْتُ عَنْ دِینِی»[1].
«خدایا! خود را به من بشناسان، اگر خود را به من نشناسانی، پیامبرت را نشناسم، خدایا! پیامبرت را به من بشناسان، اگر پیامبرت را به من نشناسانی، حجّتت را نشناسم، خدایا! حجّتت را به من بشناسان، اگر حجّتت را به من نشناسانی، از دینم گمراه شوم»[2].
[1] مفاتیح الجنان / 894 ، دعا در غیبت امام زمان علیه‌السلام .
[2] بحار الانوار : 43/12 ، باب 2 ، حدیث 6 .