توسل به ائمّه معصومین علیهم‌السلام دو روش و دو طریق دارد:
1 ـ طریق مأثور: یعنی همان راه‌های معین و محدودی که خود ائمّه علیهم‌السلام برای ما بیان فرموده‌اند. در این صورت آداب مخصوص این گونه توسّلات هم همراه با نوع توسّل ذکر شده، که بهترین منبع آن مفاتیح الجنان و دعاهایی مانند توسّل، زیارت جامعه کبیره، زیارت آل یس، زیارت عاشورا و... می‌باشد.
2 ـ طریق غیر مأثور: یعنی توسّل به معصومین علیهم‌السلام از طریق زبان دل و راز و نیاز درونی که در این راه شخص می‌تواند با توجّه به امام و معصومی خاص شخصیت آن بزرگوار را در ذهن خود حاضر کرده و با او به مناجات و توسّل بپردازد و یا اگر حرم مطهر آن معصوم را از نزدیک زیارت کرده است می‌تواند با مجسّم ساختن آن حرم مطهر در ذهن خود و تصوّر کردن حضور خودش در آن حرم مطهر با آن امام راز و نیاز داشته باشد.
این قسم از توسّل و زیارت فقط بیانگر میزان ارادت زائر و اعلام تولّی نسبت به وی و تبرّی از دشمنان او است امّا در قسم اوّل انسان از زبان معصوم ثنا می‌خواند و چنین زیارت نامه‌ها و دعاها نه تنها کیفیت اظهار ارادت و ابراز تولّی و تبرّی را می‌آموزد بلکه بهترین وسیله برای شناخت ائمّه و آگاهی از منزلت آنان است. در واقع زیارت، کلاس درس و مدرسه تعلیم و تربیت و زیارت نامه‌ها و دعاها، متون آموزشی این کلاس است.