از بسیاری از روایات شیعه و سنّی استفاده می‌شود که سینه زدن در عزای سید الشهدا علیه‌السلام گرچه موجب قرمز شدن سینه شود اشکالی ندارد و ما در این‌جا چند مورد را ذکر می‌نماییم:
1 ـ امام صادق علیه‌السلام فرمودند:
«کلُّ الجَزعِ وَالْبُکاءِ مَکروهٌ سِوی الْجَزَعِ وَالْبُکاءِ عَلَی الْحُسَینِ علیه‌السلام»[1].
هر جزع و گریه کردنی مکروه است غیر از جزع و گریه بر امام حسین علیه‌السلام ».
2 ـ جابر بن عبداللّه انصاری به امام باقر علیه‌السلام عرض کرد: جزع چیست؟
حضرت فرمود:
«أَشَدُّ الْجَزعِ والصُّراخِ بالوَیل العویلُ وَلَطْمُ الوَجْهِ والصَّدرِ...»[2].
شدیدترین جزع، فریاد و وایلا و صیحه و زدن به صورت و سینه است... .
3 ـ ابن قولویه نقل کرده که حور العین در اعلی علیین بر حسین علیه‌السلام به سینه و صورت زدند[3].
4 ـ احمد بن حنبل در مسند خود از عایشه نقل کرده که گفت: «... رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله قبض روح شد آنگاه سر او را بر بالشتی نهادم در این هنگام من با زنان برخواسته و به خود زده و من به صورت خود می‌زدم[4].
5 ـ شیخ مفید رحمه‌الله نقل می‌کند چون زینب علیهاالسلام اشعار برادرش حسین را شنید که می‌گوید: «یا دَهْرَ اُفٍّ لَک مِن خَلیل...» سیلی به صورت زد و دست برد و گریبان چاک داد و بیهوش شد[5].
تذکر: روایاتی وجود دارد که به ظاهر از نوحه‌سرایی و سینه زدن نهی کرده است[6] این دسته از روایات ناظر به عملی است که با قضا و قدر الهی منافات داشته باشد و از روی اعتراض به مقدّرات الهی باشد و بر نوحه‌خوانی و سینه‌زنی اثر عقلایی مترتب نگردد در حالی که سینه‌زدن و نوحه‌سرایی برای سید الشّهداء علیه‌السلام نه از روی اعتراض به مقدرات الهی است و نه بدون اثر عقلایی است بلکه عملی است که به جهت تعظیم دین و شعائر الهی و اظهار محبّت نسبت به اهلبیت پیامبر علیهم‌السلام انجام می‌گیرد و نوعی ابراز تنفّر از ظلم بنی امیه است.
[1] وسائل الشیعة : 3/272 ، باب 83 .
[2] کامل الزیارات : 80 ؛ بحار الانوار : 45/201 ، باب 40 .
[3] مسند احمد : 6/274 .
[4] تاریخ طبری : 4/319 ؛ کامل ابن اثیر : 4/59 ؛ ارشاد مفید : 2/93 .
[5] وسائل الشیعة : 3/271 ، باب 83 .
[6] کافی : 2/216 ، باب سلامة الدین ، حدیث 2 .
« . . . فاذا حَضَرَتْ بلیةٌ فاجْعَلوا أموالَکم دُونَ انفُسِکمْ واذا نَزَلَتْ نازِلَةٌ فاجْعَلُوا اَنْفُسَکمْ
دُوْنَ دینِکمْ . . . » .