بدان که مزیت و برتری زیارت امام حسین(علیه‌السلام) از دایره بیان بیرون است و در روایات بسیاری وارد شده: که معادل حجّ عمره و جهاد و بلکه به مراتب بالاتر و برتر است و سبب آمرزش و سبک شدن حساب و بالا رفتن درجات و اجابت دعاها و انگیزه طول عمر و حفظ بدن و مال و زیاد شدن روزی و برآمدن حاجات و برطرف شدن اندوه و گرفتاری‌هاست و ترک آن سبب کاسته شدن دین و ایمان و ترک حقّ بزرگی از حقوق پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌وآله) است و دست‌کم ثوابی که نصیب زائر آن قبر نورانی می‌شود، این است که گناهانش آمرزیده شده و حق‌تعالی جان و مالش را حفظ می‌کند تا او را به اهلش بازگرداند و چون روز قیامت گردد، خداوند او را نگهدارنده‌تر از دنیا خواهد بود.
و در روایات بسیاری آمده: زیارت آن حضرت اندوه را نابود و سختی جان دادن و هراس قبر را برطرف می‌کند و هر مالی که در راه زیارت آن حضرت هزینه شود، هر درهمی برای او به هزار درهم، بلکه به ده هزار درهم حساب می‌شود و چون به طرف قبر آن حضرت رود، چهار هزار فرشته از او استقبال کنند و چون بازگردد، او را مشایعت می‌کنند.
پیامبران و جانشینان آنان و امامان معصوم و فرشتگان (سلام‌الله علیهم اجمعین) به زیارت آن حضرت می‌آیند و برای زائران آن حضرت دعا می‌کنند و ایشان را مژده‌ها می‌دهند و حضرت حق به سوی زائران آن حضرت، پیش از نظر به اهل عرفات نظر می‌نماید و هرکسی در روز قیامت آرزو می‌کند، ای کاش زائر آن حضرت بود، به خاطر بسیاری کرامت و بزرگواری زائران آن وجود مقدّس که در آن روز مشاهده می‌کنند.
روایات در این باب بی‌اندازه است و ما در ضمن «زیارات مخصوصه» اشاره به بخشی از برتری و مزیت زیارت آن حضرت خواهیم کرد، در این قسمت فقط قناعت به ذکر یک روایت می‌کنم:
ابن قولویه و کلینی و سید ابن طاووس و دیگران به سندهای معتبر از ثقه جلیل القدر معاویة بن وهب بجلّی کوفی، روایت کرده‌اند که گفته: زمانی خدمت امام صادق(علیه‌السلام) رفتم، آن حضرت را در مصلاّیش مشغول نماز دیدم، صبر کردم تا نمازش به پایان رسید، پس از آن شنیدم با پروردگار خود مناجات می‌کرد و می‌گفت:
ای خدایی که ما را به کرامت اختصاص دادی و به ما وعده شفاعت عطا نمودی و علوم رسالت را در اختیار ما نهادی و ما را وارث انبیا قرار داده‌ای و امّت‌های گذشته را به ما پایان داده و ما را به وصیت پیامبر ویژه کرده و دانش گذشته و آینده را به ما عطا نمودی و دل‌های مردم را به سوی ما مشتاق کردی: «اغْفِرْ لِی وَ لإِخْوانِی وَ زُوَّارِ قَبْرِ أبِی الْحُسَیْن ابْن عَلِیّ صَلَوَاتُ اللّٰهِ عَلَیْهِمَا..؛ بیامرز مرا و برادران مرا و زیارت کنندگان قبر ابی‌عبدالله الحسین علیه‌السلام را».
آنان‌که اموال خود را هزینه کرده‌اند و بدن‌های خود را از شهرها بیرون آورده‌اند، به خاطر رغبت در نیکی‌کردن به ما و امید به ثواب‌های تو، در امر صله به ما و برای شاد نمودن پیامبرت و اجابت کردن امر ما و به سبب خشمی که بر دشمنان وارد کرده‌اند و قصد ایشان از این عمل خشنودی توست، پس ایشان را از سوی ما به خشنودی و رضایت پاداش ده و شب و روز آنان را نگهداری کن و در اهل و اولادشان که در وطن گذاشته‌اند جانشین آنان باش به جانشینی نیکو و یار و دوست ایشان باش و شرّ هر ستمکار دشمنی‌ورز معاند و هر ناتوان و قدرتمند از آفریدگانت و شرّ شیاطین جن و انس را از آنان دور کن و به ایشان بیش از آنچه از تو امید دارند عطا کن. امید به تو بخاطر دور شدن از وطن‌هایشان و انتخاب کردنشان ما را، بر فرزندان و اهالی و خویشان خود.
خدایا دشمنان، بیرون آمدن آنان را به زیارت ما عیب گرفتند و این مخالفت و عیب گرفتن دشمنان مانع ایشان از قصد و بیرون آمدن به‌سوی ما نشد؛ «فَارْحَمْ تِلْکَ الْوُجُوهَ الَّتِی غَیَّرَتْها الشَّمْسُ، وَ ارْحَمْ تِلْکَ الْخُدُودَ الَّتِی تَُقَلَّبُ عَلَىٰ قَبْرِ أبِی عَبْدِاللّٰه...؛ پس رحم کن آن صورتها را که آفتاب متغیر گردانیده است و رحم کن گونه های ایشان را که می گردانند و می مالند بر قبر امام حسین(علیه‌السلام) و رحم کن آن دیده‌ها را که برای دلسوزی بر ما اشکشان جاری شد و رحم کن آن دل‌ها را که زاری کردند و برای مصیبت ما سوختند و رحم کن آن صداها را که در مصیبت ما بلند کرده‌اند.» خدایا آن جان‌ها و بدن‌ها را به تو می‌سپارم تا آن‌ها را از حوض کوثر در روز تشنگی سیراب کنی
و پیوسته آن حضرت به این صورت در سجده دعا می‌کرد؛ چون فارغ شد، عرضه داشتم: این دعایی که من از شما شنیدم، اگر در حق کسی می‌کردید که خدا را نمی‌شناخت، گمان داشتم هرگز آتش دوزخ به او نرسد؛ و الله آرزو کردم که زیارت آن حضرت را زیارت کرده بودم و حجّ انجام نداده بودم! امام فرمود: تو چه بسیار نزدیکی به آن حضرت، تو را از زیارت چه چیز مانع است؟ ای معاویه ترک زیارت مکن.
گفتم: فدایت شوم، نمی‌دانستم این اندازه امتیاز و برتری دارد، فرمود: ای معاویه، آنان که در آسمان برای زیارت‌کنندگان آن حضرت دعا می‌کنند، بیش از آنانند که در زمین دعا می‌کنند، زیارت آن حضرت را برای ترس از احدی ترک مکن که هرکس به خاطر ترس، ترک زیارت کند آن‌قدر حسرت می‌برد که آرزو کند ای کاش به اندازه‌ای نزد قبر آن حضرت می‌ماندم که در آنجا دفن می‌شدم!
آیا دوست نداری خدا تو را در میان آنان که رسول خدا و علی و فاطمه و امامان معصوم بر ایشان دعا می‌کنند ببیند؟ آیا نمی‌خواهی از آنان باشی که فرشتگان در قیامت با آنان مصافحه می‌کنند؟ آیا نمی‌خواهی از آنان باشی که در قیامت وارد شوند و هیچ گناهی بر آنان نباشد؟ آیا نمی‌خواهی از آنان باشی که در قیامت رسول خدا(صلی‌الله‌علیه‌وآله) با آنان مصافحه می‌کند؟!