کفعمی از کتاب «متهجّد» نقل کرده: هرکس از دردی که با اوست طلب عافیت کند، در سجده دوم از دو رکعت اوّل «نماز شب» بگوید:
يَا عَلِيُّ يَا عَظِيمُ، يَا رَحْمانُ يَا رَحِيمُ، يَا سَمِيعَ الدَّعَواتِ، يَا مُعْطِيَ الْخَيْراتِ، صَلِّ عَلَىٰ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَأَعْطِنِي مِنْ خَيْرِ الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ، وَاصْرِفْ عَنِّي مِنْ شَرِّ الدُّنْيا وَالْآخِرَةِ مَا أَنْتَ أَهْلُهُ، وَأَذْهِبْ عَنِّي هٰذَا الْوَجَعَ؛ [درد را نام ببرد] فَإِنَّهُ قَدْ غاظَنِي وَأَحْزَنَنِي.
ای والا، ای بزرگ، ای بخشنده، ای مهربان، ای شنوای دعاها، ای عطا بخش خیرات، درود فرست بر محمّد و خاندانش و از خیر دنیا و آخرت چنان‌که سزاوار آنی به من عنایت کن و شرّ دنیا و آخرت را چنان‌که سزاوار آنی از من بگردان و این درد را از من ببر [درد را نام ببرد] که این درد خشمم را برافروخته و اندوهگینم ساخته. و در دعا اصرار ورزد که عافیت شتابان به او می‌رسد، ان‌شاء‌الله تعالی.