از کتاب «نثر اللئالی» تألیف سید سعید علی بن فضل الله الحسینی راوندی نقل‌شده: مردی به حضرت عیسی(علیه‌السلام) از بدهی خود شکایت کرد، حضرت فرمود، بگو:
اللّٰهُمَّ يَا فارِجَ الْهَمِّ، وَمُنَفِّسَ الْغَمِّ، وَمُذْهِبَ الْأَحْزانِ، وَمُجِيبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّينَ، يَا رَحْمٰنَ الدُّنْيا وَالآخِرَةِ وَرَحِيمَهُما، أَنْتَ رَحْمانِي وَ رَحْمانُ كُلِّ شَيْءٍ، فَارْحَمْنِي رَحْمَةً تُغْنِينِي بِها عَنْ رَحْمَةِ مَنْ سِواكَ، وَتَقْضِي بِها عَنِّي الدَّيْنَ.
ای زداینده‌ی اندوه و برطرف‌کننده‌ی غم و از بین برنده‌ی غصّه‌ها و اجابت‌کننده‌ی دعای بیچارگان، ای بخشنده‌ی دنیا و آخرت و مهربان هر دو جهان، تو بخشنده منی و بخشنده هر چیزی، به من رحم کن، رحمی که به آن از رحم هر که غیر تو است بی‌نیازم کند و ادا کنی به آن بدهکاری‌ام را.پس هرگاه به‌اندازه پُری زمین طلا بدهکار باشی، حق‌تعالی از تو ادا می‌کند.