نویسنده گوید: کسی که می‌خواهد حافظه‌اش زیاد شود، مسواک کند و روزه بگیرد و قرآن بخواند، به‌ویژه
«آیت‌الکرسی» را و ادامه دهد خوردن مَویز را در ناشتا، به‌ویژه اگر سرخ و «بیست‌ویک» دانه باشد؛ این کارها برای فهم و ذهن و حافظه سودمند است.
و نیز خوردن حلوا و گوشت نزدیک گردن گوسفند و عسل و عدس نیز باعث تقویت حافظه هستند.
نقل‌شده: از دواهایی که به تجربه رسیده آن است که کندر و سُعد و شکر طبرزد را مساوی باهم گرفته و نرم بکوبند و مخلوط کنند و روزی پنج درهم بخورند، البته سه روز پی‌درپی بخورند و پنج روز ترک کنند و به این صورت ادامه دهند؛
و هرروز پس از نماز صبح، پیش از آن‌که سخن بگویند بخوانند:
يَا حَيُّ يَا قَيُّوْمُ، فَلا يَفُوتُ شَيْئاً عِلْمُهُ وَلَا يَؤُدُهُ.
ای زنده، ای پاینده، که در نرود از علم او چیزی و نه بر او سنگینی کند.
و نیز به دنبال نمازها، بخواند دعای: «سُبْحانَ مَنْ لَایَعْتَدِی عَلَىٰ أَهْلِ مَمْلِکَتِهِ» را و نیز بخواند نمازی را که در باب دوم برای «تقویت حافظه» نقل کردیم و غیر ذلک.
و نیز اجتناب کند از اموری که سبب نسیان می‌شود مانند:
خوردن سیب ترش، گشنیز سبز، پنیر، پس‌خورده موش، بول کردن در آب راکد، خواندن سنگ قبور، عبور از بین دو زن، دور انداختن شپش زنده، نگرفتن ناخن‌ها، ترک قیلوله [خواب نیمروز]، کثرت معاصی، بسیاری ناراحتی‌ها و اندوه‌ها در امر دنیا، کثرت اشتغال و دلبستگی‌ها، چشم دوختن به اعدامی بر بالای دار، عبور از میان قطار شتر.