چون جنازه را نزد قبر آوردند، اگر مرد است او را به‌طرف پاهای قبر بگذارند و او را سه مرتبه تا لب قبر بیاورند و اگر جنازه زن است، او را طرف جلوی قبر که جانب قبله است بگذارند، پس ولیّ میّت داخل قبر شود یا کسی که ولیّ میّت او را امر کند و وارد قبر شود از طرف پای قبر که آن دَرِ قبر است و چون وارد می‌شود بگوید:
اللّٰهُمَّ اجْعَلْها رَوْضَةً مِنْ رِياضِ الْجَنَّةِ، وَلَا تَجْعَلْها حُفْرَةً مِنْ حُفَرِ النَّارِ.
خدایا این قبر را باغی از باغ‌های بهشت قرار ده و گودالی از گودال‌های دوزخ قرار مده.
و سزاوار است شخصی که وارد قبر شده سر برهنه و پابرهنه باشد، با بندهای گشاده، پس میت را بگیرد و او را از جانب سر داخل قبر کند و در آن حال بگوید:
بِسْمِ اللّٰهِ وَبِاللّٰهِ وَفِي سَبِيلِ اللّٰهِ، وَعَلَىٰ مِلَّةِ رَسُولِ اللّٰهِ . اللّٰهُمَّ إِيماناً بِكَ وَتصْدِيقاً بِكِتابِكَ،
﴿هٰذَا مَا وَعَدَنَا اللّٰهُ وَرَسُولُهُ، وَصَدَقَ اللّٰهُ وَرَسُولُهُ﴾، اللّٰهُمَّ زِدْنا إِيماناً وَتَسْلِيماً.
به نام خدا و به خدا و در راه خدا و بر آیین رسول خدا، خدایا با ایمان به تو و تصدیق به قرآنت، «این همان است که خدا و پیامبرش به ما وعده دادند و خدا و پیامبرش [به ما] وعدۀ راست و درست داده‌اند»، خدایا به ما ایمان و تسلیم بیفزا.
آنگاه میّت را به‌جانب راست بخواباند و صورت او را به‌طرف قبله قرار دهد و از جانب سر و پا بند کفن او را بگشاید و صورت میّت را روی خاک بگذارد و مستحبّ است همراه او مقداری از تربت حضرت حسین(علیه‌السلام) بگذارند، سپس لَحَد را بچیند و بگوید:
اللّٰهُمَّ صِلْ وَحْدَتَهُ، وَآنِسْ وَحْشَتَهُ، وَارْحَمْ غُرْبَتَهُ، وَأَسْكِنْ إِلَيْهِ مِنْ رَحْمَتِكَ رَحْمَةً يَسْتَغْنِي بِها عَنْ رَحْمَةِ مَنْ سِواكَ، وَاحْشُرْهُ مَعَ مَنْ كانَ يَتَوَلَّاهُ مِنَ الْأَئِمَّةِ الطَّاهِرِينَ.
خدایا به تنهایی‌اش برس و به وحشتش انس ده و به غریبی‌اش رحم کن و از رحمتت به او آرامش ده، رحمتی که به‌واسطه آن از رحمت غیر تو بی‌نیاز گردد و با هرکه با او دوستی می‌نموده از ائمه پاک‌نهاد، محشورش کن.
مستحبّ است میّت وقتی که در قبر گذاشتـه شـد، پیش از چیدن لَحَد به شهادتین و اسماء ائمه تلقین شود، به این صورت که تلقین کننده می‌گوید: یا فلان بن فلان و به‌جای این دو کلمه نام میت و پدر او را ذکر می‌کند و می‌گوید:
اذْكُرِ الْعَهْدَ الَّذِي خَرَجْتَ عَلَيْهِ مِنْ دارِ الدُّنْيا؛ شَهادَةَ أَنْ لَاإِلٰهَ إِلّا اللّٰهُ وَحْدَهُ لَاشَرِيكَ لَهُ، وَأَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، وَأَنَّ عَلِيّاً أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ، وَالْحَسَنَ وَالْحُسَيْنَ (و ذکر کند ائمّه(علیهم‌السلام) را یک یک تا آخر) أَئِمَّتُكَ أَئِمَّةُ الْهُدَىٰ الْأَ بْرَارُ.
آن پیمانی را که بر آن از خانه‌ی دنیا خارج شدی یادآور؛ گواهی بر اینکه معبودی جز خدا نیست، یگانه و بی‌شریک است و اینکه محمّد بنده و فرستاده‌ی اوست و اینکه علی امیرمؤمنان و حسن و حسین(علیهم‌السلام) (و ذکر کند ائمّه(علیهم‌السلام) را یک یک تا آخر) امامان تواند، امامان هدایت و نیکانند.
وقتی از چیدن لَحَد فارغ شد خاک بر او بریزد و مستحبّ است کسانی که حاضر شده‌اند، با پشت دست‌های خود خاک بریزند و در آن حال بگویند:
﴿إِنَّا لِلّٰهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ﴾،
﴿هٰذَا مَا وَعَدَنَا اللّٰهُ وَ رَسُولُهُ، وَ صَدَقَ اللّٰهُ وَ رَسُولُهُ﴾، اللّٰهُمَّ زِدْنا إِيماناً وَتَسْلِيماً.
«ما مملوک خداییم و بی‌شک به‌سوی او بازمی‌گردیم»، «این همان [جنگی] است که خدا و پیامبرش به ما وعده دادند [که در صورت استقامت و پشت‌نکردن به آن، از پیروزی و ثواب عظیمش بهره‌مند خواهیم شد] و خدا و پیامبرش [به ما] وعدۀ راست و درست داده‌اند». خدایا ایمان و تسلیم ما را بیفزا.