روز آخر ماه، سال دویست‌وبیست بنا بر مشهور، امام جواد(علیه‌السلام) در بغداد به سبب زهری که معتصم عباسی به ایشان خوراند شهید شد و این حادثه تقریباً پس از گذشت دوسال‌ونیم از مرگ مأمون عبّاسی اتفاق افتاد، چنان‌که خود آن جناب می‌فرمود: «اَلفَرَجُ بَعدَ المَأمونِ بِثَلاثینَ شَهرًا؛ گشایش کار، سی ماه پس از مأمون است.»
و این جمله نشان‌دهنده این است که آن حضرت از بدی معاشرت مأمون در کمال رنج و ناراحتی بوده است که مرگ خود را فرج و گشایش تعبیر کرده است؛ چنان‌که پدر بزرگوارشان امام رضا(علیه‌السلام)، در زمان ولایتعهدی خویش چنین بوده است و در هر جمعه که از مسجد جامع باز می‌گشت، به همان حال که عرق ریزان و غبارآلوده بود، دست‌ها را به درگاه الهی بلند می‌کرد و می‌گفت: الهی اگر فرج و گشایش کار من در مرگ من است، پس همین ساعت در مرگ من شتاب ورز و پیوسته در غم‌واندوه بود تا از دنیا رحلت کرد.
امام جواد(علیه‌السلام) زمانی که وفات کرد از عمر شریفش بیست‌وچند سال و چند ماه گذشته بود، مرقد شریف ایشان در بقعه مبارکه کاظمیه در پشت سر جّد بزرگوارشان امام موسی بن جعفر(علیه‌السلام) قرار دارد.