شیخ کلینی از زراره روایت کرده است: که قرآن را در ثلث دوم ماه رمضان برمی‌داری و می‌گشایی و روبروی خود می‌گذاری و می‌گویی:
اللّٰهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِكِتابِكَ الْمُنْزَلِ وَمَا فِيهِ، وَفِيهِ اسْمُكَ الْأَعْظَمُ الْأَكْبَرُ، وَأَسْمَاؤُكَ الْحُسْنَىٰ، وَمَا يُخافُ وَيُرْجَىٰ أَنْ تَجْعَلَنِي مِنْ عُتَقائِكَ مِنَ النَّارِ.
بار خدایا! من از تو تقاضامندم به حق کتابت که نازل شده و آنچه در آن است و در آن است اسم اعظم اکبرت و اسماء حسناى تو و آنچه بیم آورد و آنچه امید آورد، که مرا از آزاد‌شده‌‌هاى خود از دوزخ مقرر دارى.و دعا می‌کنی به آنچه حاجت داری.