این رساله را به کلمه شریفه «عفو» پایان دادم و رجای واثق دارم که عفو الهی شامل حال این روسیاه و همه کسانی که به این رساله عمل می‌کنند شود.
وکان ذلک فی آخر یوم الجمعة التاسع عشر من شهر محرَّم الحرام سنة 1345 (ألف وثلاثمئة وخمس وأربعین) فی جوار إمامنا المسموم مولانا الغریب المظلوم أبی الحسن علی بن موسى الرضا علیه و علىٰ آبائه السلام من الحیَّ القیَّوم، والحمدللّٰه أوَّلاً وآخراً، وصلَّى اللّٰه علىٰ محمّد وآله.
و پایان این کتاب در آخر روز جمعه، نوزدهم محرم، سال هزار و سیصد و چهل‌و‌پنج قمری بوده است، در جوار امام مسموم، مولای غریب و مظلوم ما، ابی الحسن علی بن موسی الرضا (که بر او و پدرانش سلام از سوی خدای زنده پاینده) و ستایش خدای را در آغاز و انجام و درود خدا بر محمّد و خاندانش باد.
کتبه بیمناه الوازرة عبّاس بن محمّد رضا القمّی عُفِیَ عنهما.
آن را عباس فرزند محمّد رضا قمی که خدا هر دو را عفو کند، نگاشت.