- المعارج - جزء بيست و نهم - سوره معارج

يُبَصَّرُونَهُمْ ۚ يَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ يَفْتَدِي مِنْ عَذَابِ يَوْمِئِذٍ بِبَنِيهِ ١١ وَصَاحِبَتِهِ وَأَخِيهِ ١٢ وَفَصِيلَتِهِ الَّتِي تُؤْوِيهِ ١٣ وَمَنْ فِي الْأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ يُنْجِيهِ ١٤ كَلَّا ۖ إِنَّهَا لَظَىٰ ١٥ نَزَّاعَةً لِلشَّوَىٰ ١٦ تَدْعُو مَنْ أَدْبَرَ وَتَوَلَّىٰ ١٧ وَجَمَعَ فَأَوْعَىٰ ١٨ إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا ١٩ إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا ٢٠ وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا ٢١ إِلَّا الْمُصَلِّينَ ٢٢ الَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ دَائِمُونَ ٢٣ وَالَّذِينَ فِي أَمْوَالِهِمْ حَقٌّ مَعْلُومٌ ٢٤ لِلسَّائِلِ وَالْمَحْرُومِ ٢٥ وَالَّذِينَ يُصَدِّقُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ٢٦ وَالَّذِينَ هُمْ مِنْ عَذَابِ رَبِّهِمْ مُشْفِقُونَ ٢٧ إِنَّ عَذَابَ رَبِّهِمْ غَيْرُ مَأْمُونٍ ٢٨ وَالَّذِينَ هُمْ لِفُرُوجِهِمْ حَافِظُونَ ٢٩ إِلَّا عَلَىٰ أَزْوَاجِهِمْ أَوْ مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُهُمْ فَإِنَّهُمْ غَيْرُ مَلُومِينَ ٣٠ فَمَنِ ابْتَغَىٰ وَرَاءَ ذَٰلِكَ فَأُولَٰئِكَ هُمُ الْعَادُونَ ٣١ وَالَّذِينَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ ٣٢ وَالَّذِينَ هُمْ بِشَهَادَاتِهِمْ قَائِمُونَ ٣٣ وَالَّذِينَ هُمْ عَلَىٰ صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ ٣٤ أُولَٰئِكَ فِي جَنَّاتٍ مُكْرَمُونَ ٣٥ فَمَالِ الَّذِينَ كَفَرُوا قِبَلَكَ مُهْطِعِينَ ٣٦ عَنِ الْيَمِينِ وَعَنِ الشِّمَالِ عِزِينَ ٣٧ أَيَطْمَعُ كُلُّ امْرِئٍ مِنْهُمْ أَنْ يُدْخَلَ جَنَّةَ نَعِيمٍ ٣٨ كَلَّا ۖ إِنَّا خَلَقْنَاهُمْ مِمَّا يَعْلَمُونَ ٣٩

خویشان را به یکدیگر نشان می‌دهند [ولی به‌خاطر دل‌مشغولی به آنان توجه نکنند]، گناه‌پیشه آرزو می‌کند ای‌کاش می‌توانست فرزندانش را در برابر [نجات از] عذابِ آن روز غرامت و تاوان دهد! (١١) و همسر و برادرش را (١٢) و خویشانِ نزدیکش را که به او پناه می‌دادند (١٣) و نیز همۀ کسانی که در زمینند، تا او را [از عذاب] برهانند (١٤) چنین نیست [که راه نجاتی برایش باشد]، همانا آتش سوزنده زبانه می‌کشد (١٥) درحالی‌که اعضا و پوستِ سر را برمی‌کَند (١٦) [آتش] هرکه را [به اسلام] پشت کرده و [از دعوت پروردگار] روی برتافته [به‌سوی خود] می‌خوانَد‌ (١٧) و [نیز] آن را که [ثروت فراوانی] جمع کرده و ذخیره ساخته است (١٨) همانا انسان بی‌طاقت و حریص آفریده شده (١٩) چون آسیبی به او رسد بیتابی می‌کند (٢٠) و هنگامی که خیری [مثل امکاناتِ مادّی] نصیب او شود بخل می‌ورزد (٢١) به جز نمازگزاران [که از برکت نماز، پُرتحمل و قناعت‌پیشه و اهل سخاوت‌اند] (٢٢) آنان‌که همواره بر نمازشان مداومت دارند‌ (٢٣) و در اموالشان حقی مشخص است (٢٤) برای درخواست‌کنندۀ [نیازمند] و محروم [از معیشت روزمرّه] (٢٥) و آنان‌که پیوسته روز پاداش را از عمق قلب باور دارند‌ (٢٦) و از عذاب پروردگارشان می‌ترسند‌ (٢٧) زیرا از عذاب پروردگارشان ایمنی نیست (٢٨) و آنان‌که دامنشان را [از آلوده‌شدن به شهواتِ حرام] حفظ می‌کنند‌ (٢٩) جز در کام‌جویی از همسران و کنیزانشان که در این زمینه بی‌تردید مورد سرزنش نیستند‌ (٣٠) پس کسانی که [در بهره‌گیری جنسی] راهی غیر از این می‌جویند متجاوز [از حدود حق]ند (٣١) و آنان‌که امانت‌ها و پیمان‌های خود را رعایت می‌کنند (٣٢) و آنان‌که بر ادای شهادت‌های خود [برای رساندن مظلوم به حقش] پای‌بندند (٣٣) و همواره بر [اوقات و شرایط ظاهری و معنوی] نمازهایشان مراقبت دارند‌ (٣٤) اینان را در بهشت‌ها گرامی میدارند (٣٥) کافران را چه شده که با گردن‌های کشیده به‌سویت می‌شتابند؟ (٣٦) از راست و چپ، گروه‌گروه (٣٧) آیا هریک از آنان طمع دارد که او را در بهشتِ پُرنعمت درآورند؟ (٣٨) هرگز! [زیرا به سبب کفرشان ورودشان به بهشت محال است.] ما آنان را از آنچه می‌دانند [یعنی آبی پَست و بی‌مقدار] آفریدیم‌ (٣٩)