عبدالرحمن بن عقیل

او فرزند عقيل بن أبى‏طالب و مادرش امّ ولد است. چون بلند قامت بود به وى «رمح عقيلى» (: نيزه عقيلى) مى‏گفتند. عبدالرحمن با خديجه، دختر امام على عليه السلام‏ ازدواج كرد و از او داراى دو فرزند به نام‏هاى سعيد و عقيل شد.  
    
وى در روز عاشورا پس از برادرش جعفر به ميدان رفت و چنين رجز خواند:
     
          أَبى عَقيل فَاعْرِفُوا مَكانِى             مِنْ هاشِمٍ وَهاشِم اخْوانى‏
    
             كُهُولُ صِدْقٍ سادَةُ الأقرانِ             هذا حسينٌ شامِخُ البُنيانِ‏
    
وسَيِّدُ الشّيبِ مع الشُّبانِ
    
پدرم عقيل، از نسل هاشم است و بنى‏هاشم برادران من. پس جايگاهم را بشناسيد. [آنان‏]، پيران راست‏كردار و همطراز بزرگان‏اند. اين حسين، بلندمرتبه و سرور كهنسالان و جوانان مى‏باشد.
    
عبدالرحمن، هفده سواره نظام را به هلاكت رساند. سرانجام به دست عثمان بن خالد جُهَنى و بشر بن سوط به فيض شهادت نايل گشت»
   
 در حالى كه 35 بهار از عمر او گذشته بود و در مقبره جمعى شهيدان كربلا به خاك سپرده شد. جابر بن عبداللَّه انصارى، از اصحاب پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم [نيز] بر وى و جمعى ديگر از شهيدان كربلا نماز گزارد.
    
در زيارت ناحيه مقدسه و رجبيّه نام او آمده است و در زيارت ناحيه قاتل او نيز معرفى شده است. عبارت زيارت ناحيه چنين است:
       
 «السلام على عبدالرحمن بن عقيل، لَعَنَ اللَّهُ قاتَله وراميَه عُمَيْر بنِ خالدِ بنِ اسدِ الجهنى.»
      
درود بر عبدالرحمن بن عقيل؛ نفرين خدا بر قاتل و تيرزننده او عمير بن خالد بن اسد جهنى باد.