- هود - جزء دوازدهم - سوره هود

يَقْدُمُ قَوْمَهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فَأَوْرَدَهُمُ النَّارَ ۖ وَبِئْسَ الْوِرْدُ الْمَوْرُودُ ٩٨ وَأُتْبِعُوا فِي هَٰذِهِ لَعْنَةً وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ ۚ بِئْسَ الرِّفْدُ الْمَرْفُودُ ٩٩ ذَٰلِكَ مِنْ أَنْبَاءِ الْقُرَىٰ نَقُصُّهُ عَلَيْكَ ۖ مِنْهَا قَائِمٌ وَحَصِيدٌ ١٠٠ وَمَا ظَلَمْنَاهُمْ وَلَٰكِنْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ۖ فَمَا أَغْنَتْ عَنْهُمْ آلِهَتُهُمُ الَّتِي يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ شَيْءٍ لَمَّا جَاءَ أَمْرُ رَبِّكَ ۖ وَمَا زَادُوهُمْ غَيْرَ تَتْبِيبٍ ١٠١ وَكَذَٰلِكَ أَخْذُ رَبِّكَ إِذَا أَخَذَ الْقُرَىٰ وَهِيَ ظَالِمَةٌ ۚ إِنَّ أَخْذَهُ أَلِيمٌ شَدِيدٌ ١٠٢ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَةً لِمَنْ خَافَ عَذَابَ الْآخِرَةِ ۚ ذَٰلِكَ يَوْمٌ مَجْمُوعٌ لَهُ النَّاسُ وَذَٰلِكَ يَوْمٌ مَشْهُودٌ ١٠٣ وَمَا نُؤَخِّرُهُ إِلَّا لِأَجَلٍ مَعْدُودٍ ١٠٤ يَوْمَ يَأْتِ لَا تَكَلَّمُ نَفْسٌ إِلَّا بِإِذْنِهِ ۚ فَمِنْهُمْ شَقِيٌّ وَسَعِيدٌ ١٠٥ فَأَمَّا الَّذِينَ شَقُوا فَفِي النَّارِ لَهُمْ فِيهَا زَفِيرٌ وَشَهِيقٌ ١٠٦ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۚ إِنَّ رَبَّكَ فَعَّالٌ لِمَا يُرِيدُ ١٠٧ وَأَمَّا الَّذِينَ سُعِدُوا فَفِي الْجَنَّةِ خَالِدِينَ فِيهَا مَا دَامَتِ السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ إِلَّا مَا شَاءَ رَبُّكَ ۖ عَطَاءً غَيْرَ مَجْذُوذٍ ١٠٨

روز قیامت پیشاپیش قومش به حرکت می‌آید و آنان را به‌سوی آتش راهنمایی می‌کند، بد مقصدی ا‌ست [آتشی] که در آن وارد می‌شوند‌! (٩٨) در این [دنیا] و روز قیامت دچار لعنت شدند، [لعنت] هدیه بدی است که به آنان می‌رسد!‌ (٩٩) این از اخبار شهرهاست که برای تو حکایت می‌کنیم، برخی از آن‌ها برپاست، و برخی [همانند خاشاک] بر باد رفته‌اند‌ (١٠٠) ما بر آنان ستم نکردیم، بلکه آنان بر خود ستم کردند، چون عذاب پروردگارت فرارسید بُت‌هایی که به‌جای خدا می‌پرستیدند چیزی [از عذاب] را از آنان دفع نکردند، و جز خسارت و هلاکت به آنان نیفزودند‌ (١٠١) چنین است مجازات پروردگارت؛ که اهل آبادی‌ها را درحالی‌که ستمکارند مجازات می‌کند، بی‌تردید مجازاتش بسیار دردناک و سخت است‌ (١٠٢) یقیناً در آن [مجازات‌ها] برای کسی که از عذاب آخرت می‌ترسد پندی [سازنده] است، آخرت روزی است که مردم را [برای پاداش اعمال خوب و بدشان] جمع خواهند کرد، آن روز [همۀ صحنه‌ها و وقایعش] مورد مشاهده است‌ (١٠٣) ما آن را جز برای مدتی اندک به تأخیر نمی‌اندازیم‌ (١٠٤) آن روز چون فرارسد هیچ‌کس جز به خواست او سخن نمی‌گوید، پس گروهی تیره‌بخت، و جمعی نیک‌بختند‌ (١٠٥) اما تیره‌بختان [که خود سبب تیره‌بختی خود بودند] در آتشند، آنان در آن‌جا ناله‌های حسرت‌بار و فریادهای شدیدی دارند‌ (١٠٦) تا آسمان‌ها و زمینِ [قیامت] پابرجاست در آن [آتش] جاودانه‌اند، مگر آنچه پروردگارت بخواهد، مسلّماً پروردگارت هرچه بخواهد انجام می‌دهد‌ (١٠٧) اما نیک‌بختان [که با توفیق خداوند نیک‌بخت شده‌اند] تا آسمان‌ها و زمینِ [قیامت] پابرجاست در بهشتند، و در آن جاودانه‌اند، مگر آنچه را که پروردگارت بخواهد، [بهشت] عطایی قطع‌نشدنی و بی‌پایان است‌ (١٠٨)