و تو برای [تبلیغ] قرآن هیچ پاداشی از آنان نمی‌خواهی [تا آن را بهانۀ نپذیرفتن وحی الهی قرار دهند،] قرآن جز یادآورِ [حقایق] برای جهانیان نیست (١٠٤) در آسمان‌ها و زمین چه‌بسیار نشانه[ها برای هدایت انسان‌ها] است که [بدون تأمل در دلالتشان بر وجود خداوند،] بر آن‌ها می‌گذرند و از آن روی‌گردانند (١٠٥) و بیشترشان به خداوند ایمان نمی‌آورند مگر این‌که [در همان حال برای او] شریک قرار می‌دهند (١٠٦) آیا ایمنند از این‌که عذابی فراگیر از سوی خدا به آنان برسد، یا به ناگاه قیامت درحالی‌که بی‌توجهند به‌سویشان آید؟! (١٠٧) بگو: این است راهِ من که من و پیروانم بر پایۀ دلیل و بُرهانِ روشن به‌سوی خدا دعوت می‌کنیم، خداوند [از هر عیب و نقصی] پاک و منزّه است، و من از مشرکان نیستم (١٠٨) و [نیز] پیش از تو جز مردانی از اهل آبادی‌ها را که به آنان وحی می‌کردیم نفرستادیم، آیا [مخالفان نبوت] در زمین گردش نکرده‌اند تا با دقت بنگرند که عاقبتِ کسانی که پیش از آنان بودند [و متکبّرانه به ستیز با حق برخاستند] چه بود؟! مسلّماً سرای آخرت برای آنان‌که [از خداوند اطاعت کرده، و از محرّماتش] پرهیز داشتند بهتر است، آیا نمی‌اندیشید؟! (١٠٩) [آن پیامبران زمانی طولانی مردم را به قبول ایمان دعوت کردند، و متکبّران هم به انکارشان ادامه دادند] تاجایی‌که پیامبران [از مؤمن‌شدنِ اکثر مردم] مأیوس شدند، و [کفرپیشگان] گمان کردند به آنان [در وعده یاری و حمایت] دروغ گفته شده [که نهایتاً] یاری ما به‌سوی پیامبران آمد، پس کسانی را که خواستیم رهایی یافتند، و عذابِ ما از گنه‌پیشگان بازگردانده نمی‌شود (١١٠) به‌راستی در سرگذشت آنان پندی برای خردمندان است، [قرآن] سخنی نیست که به دروغ بافته باشند، بلکه تصدیق‌کنندۀ [حقانیت] کتاب‌های آسمانی پیش از خود، و توضیح‌دهندۀ هرچیزی است، و برای مردمِ مؤمن [سراسرِ آیاتش] هدایت و رحمت است (١١١) « 248 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن