هنگامی که به آنان گویند: به‌سوی آنچه خداوند نازل کرده، و به سوی پیامبر آیید، می‌گویند: آیینی که پدرانمان را بر آن یافته‌ایم ما را بس است. آیا [از پدران خود تقلید می‌کنند؛] هرچند پدرانشان چیزی نمی‌فهمیدند، و در مسیر هدایت قرار نداشتند؟! (١٠٤) ای مؤمنان! مراقب [ایمان و ارزش‌های معنوی] خود باشید! اگر شما هدایت یافتید گمراهی گمراه‌شده به شما زیانی نمی‌رساند، بازگشت همۀ شما به‌سوی خداست، پس شما را از آنچه انجام می‌دادید آگاه خواهد کرد (١٠٥) ای مؤمنان! چون مرگِ یکی از شما فرا‌رسد لازم است هنگام وصیت دو عادل از همکیشان خود را گواهِ وصیت بگیرید، چنانچه سفر کردید و حادثۀ مرگِ شما فرا‌رسید، [و شاهدانی از مؤمنان نیافتید] دو نفر از غیر همکیشان خود را گواهِ وصیت انتخاب کنید، اگر [شما وارثان در راست‌گویی آن دو گواهِ غیر مسلمان] شک کردید هر دو را پس از نماز نگاه دارید تا به خدا سوگند خورند که؛ ما حق را به هیچ قیمتی نمی‌فروشیم؛ هرچند [مورد شهادت،] خویشاوندان ما باشند، و گواهی خدا را [که تجلی علم و حضور او هنگام وصیتِ وصیت‌کننده است] پنهان نمی‌کنیم؛ زیرا دراین‌صورت از گناه‌کاران خواهیم بود (١٠٦) پس اگر اطلاعی حاصل شود که آن دو [شاهدِ غیر مسلمان با شهادتِ دروغِ خود] مرتکب گناه شده‌اند دو شاهدِ دیگر از کسانی که به میت نزدیک‌تر، و تا حدی از وصیت آگاه‌ترند به‌جای آن دو [شاهدِ خائن] قرار گیرند، و به خدا سوگند بخورند که گواهی ما از گواهی آن دو نفر [که با شهادت دروغ به مالِ ورثه خیانت کرده‌اند درست‌تر و] به حق نزدیک‌تر است، و [در گواهی خود که خلاف گواهی آنان است] بنای تجاوز [از حق را] نداریم، در غیر این صورت مسلّما از ستمکاران خواهیم بود (١٠٧) این [روشی که خداوند برای شما بیان کرد] سبب می‌شود که گواهان، گواهی خود را به‌صورتی صحیح و بر اساس حق ادا کنند، یا علت می‌شود که بترسند [دروغشان آشکار شود، و] حقِ ادای سوگندشان را به دیگران برگردانند، [و نهایتاً رسوا شوند.] از خداوند [اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزید، و [پندهای حکیمانه و موعظه‌های خدا را به گوشِ قبول] بشنوید! خداوند گروه منحرف نافرمان را هدایت نمی‌کند (١٠٨) « 125 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن