چرا هیچ شهر و دیاری [پیش از نزول عذاب]، ایمان نیاورْد تا ایمانشان به آنان سود دهد، مگر قوم یونس؟ که وقتی ایمان آوردند عذابِ رسواکننده را در زندگی دنیا از آنان برطرف کردیم، و تا پایان عمر [از نعمت‌های سرشارِ خود] بهره‌مندشان ساختیم (٩٨) اگر پروردگارت می‌خواست همۀ اهل زمین [از روی جبر] ایمان می‌آوردند، [ولی ایمانِ جبری سودمند نیست،] آیا تو می‌خواهی مردم را مجبور کنی تا ایمان بیاورند؟ (٩٩) هیچ‌کس قدرت ندارد جز به خواست خداوند ایمان بیاورد، خداوند پلیدی گمراهی را [پس از بیان حقایق] بر کسانی قرار می‌دهد که اهل اندیشه نیستند (١٠٠) بگو: با دقت بنگرید که در آسمان‌ها و زمین [از شگفتی‌های خلقت] چه چیزهایی وجود دارد؟ ولی نشانه‌ها[ی قدرت و ربوبیت حق]، و هشدارها به حال گروهی که ایمان نمی‌آورند سودبخش نیست (١٠١) آیا جز مانند روزهای [پُر از عذابِ] کسانی را که پیش از آنان درگذشتند انتظار می‌برند؟ بگو: پس به انتظار [چنان روزهایی] باشید! که من [هم] با شما از منتظرانم (١٠٢) آن‌گاه پیامبرانمان و مؤمنان را [در روز نزولِ عذاب] نجات می‌دهیم، این‌گونه، مؤمنان را نجات می‌بخشیم که این حقی لازم بر عهدۀ ماست (١٠٣) بگو: ای مردم! اگر شما در [حقانیت] دین من تردید دارید [من در بطلان آیین شما شکی ندارم]، من بُت‌هایی را که به‌جای خداوند می‌پرستید نمی‌پرستم، بلکه خداوندی را می‌پرستم که جان [همۀ] شما را می‌گیرد، و من مأمورم که از مؤمنان باشم (١٠٤) و [فرمان یافته‌ام به] این‌که: به‌سوی دین توحیدی روی آور، و هرگز از مشرکان مباش! (١٠٥) و [دستورم داده‌اند که:] به‌جای خداوند چیزی که به تو سود و زیانی نمی‌رساند نپرست! که اگر بپرستی یقیناً از ستمکاران خواهی بود (١٠٦) « 220 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن