ما می‌دانیم که [این مخالفانِ لجوج] می گویند: مسلّماً این [قرآن] را بشری [غیرعرب] به او می‌آموزد! [چنین نیست که می‌گویند؛ زیرا] زبان آن [غیر عرب] که آموختن قرآن را به او نسبت می‌دهید مبهم و نامفهوم است، و این [قرآن به] زبانی گویا و روشن است (١٠٣) یقیناً کسانی که [به سبب کبر و لجاجتشان] به آیات خداوند ایمان نمی‌آورند خدا هدایتشان نمی‌کند، و برای آنان عذاب دردناکی است (١٠٤) فقط کسانی [به خداوند] دروغ می‌بندند که به آیات خدا ایمان ندارند، و دروغگویان واقعی اینانند (١٠٥) کسی که پس از ایمان‌داشتنش، به خداوند کافر شود [دچار عذاب می‌گردد،] مگر کسی که [با فشار دشمن] مجبور [به اظهار کفر] شود ولی دلش به [باورهای مبتنی بر] ایمان آرام باشد، اما آنان‌که برای کفر سینه گشاده‌اند خشمی سخت از سوی خدا بر آنان است، و عذابی بزرگ خواهند داشت (١٠٦) این [خشم و عذابِ بزرگ] به سبب آن است که زندگی [زودگذر و پایان‌یافتنی] دنیا را بر آخرت ترجیح دادند، و یقیناً خداوند مردم کافر را هدایت نمی‌کند (١٠٧) اینان کسانی هستند که خدا بر دل و گوش و چشمشان مُهرِ [عدمِ فهم حقایق] زده، و بی‌خبران واقعی اینانند (١٠٨) اینان بی‌گمان در آخرت زیانکار [واقعی]اند (١٠٩) سپس پروردگارت به کسانی که پس از شکنجه دیدن [طاقت‌فرسا از مشرکان، سرزمین شرک را رها کرده، به سرزمین اسلام] هجرت کردند، آن‌گاه به جهاد برخاسته و [برای حفظ دینشان] صبر و شکیبایی ورزیدند، [آگاه باش] که مسلّماً پروردگارت نسبت به آنان پس از این[همه ابتلا و ادای تکالیف،] بسیار آمرزنده و مهربان است (١١٠) « 279 »
صفحه قبلي
ابتداي قرآن