- هود - جزء دوازدهم - سوره هود

فَلَا تَكُ فِي مِرْيَةٍ مِمَّا يَعْبُدُ هَٰؤُلَاءِ ۚ مَا يَعْبُدُونَ إِلَّا كَمَا يَعْبُدُ آبَاؤُهُمْ مِنْ قَبْلُ ۚ وَإِنَّا لَمُوَفُّوهُمْ نَصِيبَهُمْ غَيْرَ مَنْقُوصٍ ١٠٩ وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ فَاخْتُلِفَ فِيهِ ۚ وَلَوْلَا كَلِمَةٌ سَبَقَتْ مِنْ رَبِّكَ لَقُضِيَ بَيْنَهُمْ ۚ وَإِنَّهُمْ لَفِي شَكٍّ مِنْهُ مُرِيبٍ ١١٠ وَإِنَّ كُلًّا لَمَّا لَيُوَفِّيَنَّهُمْ رَبُّكَ أَعْمَالَهُمْ ۚ إِنَّهُ بِمَا يَعْمَلُونَ خَبِيرٌ ١١١ فَاسْتَقِمْ كَمَا أُمِرْتَ وَمَنْ تَابَ مَعَكَ وَلَا تَطْغَوْا ۚ إِنَّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ١١٢ وَلَا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا فَتَمَسَّكُمُ النَّارُ وَمَا لَكُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ أَوْلِيَاءَ ثُمَّ لَا تُنْصَرُونَ ١١٣ وَأَقِمِ الصَّلَاةَ طَرَفَيِ النَّهَارِ وَزُلَفًا مِنَ اللَّيْلِ ۚ إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ ۚ ذَٰلِكَ ذِكْرَىٰ لِلذَّاكِرِينَ ١١٤ وَاصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لَا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ ١١٥ فَلَوْلَا كَانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُو بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسَادِ فِي الْأَرْضِ إِلَّا قَلِيلًا مِمَّنْ أَنْجَيْنَا مِنْهُمْ ۗ وَاتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا مَا أُتْرِفُوا فِيهِ وَكَانُوا مُجْرِمِينَ ١١٦ وَمَا كَانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا مُصْلِحُونَ ١١٧

شک نداشته باش آن معبودانی که مشرکان می‌پرستند باطل و بی‌اثرند، [و هیچ توانی برای دفع عذاب را از آنان ندارند،] اینان جز آنچه را پدرانشان در گذشته می‌پرستیدند نمی‌پرستند، ما سهمشان را [از عذاب] کامل و بدون کم‌وکاست خواهیم داد‌ (١٠٩) همانا به موسی کتاب دادیم، پس در آن اختلاف شد، [گروهی به آن مؤمن ماندند و گروهی منکرِ آن شدند،] و اگر از سوی پروردگارت فرمانی [مبنی بر آزادی انسان در انتخاب راه درست و نادرست] پیشی نگرفته بود [و این‌که در دنیا پیش از پایان‌یافتن عمرشان عذابشان نکند]، یقیناً میان مشرکان [به عذاب] داوری شده بود، [سپس اختلاف‌اندازان به دنبال آن داوری هلاک می‌شدند،] اختلاف‌اندازان دربارۀ قرآن در تردیدی بسیار شدیدند‌ (١١٠) یقیناً پروردگارت [عین] اعمالشان را [به‌صورت دوزخ و] به‌طورکامل به آنان خواهد داد؛ زیرا او به آنچه انجام می‌دهند بیناست‌ (١١١) پس همان‌گونه که فرمان یافته‌ای ایستادگی کن! و نیز آنان‌که همراهت [به‌سوی خدا] روی آورده‌اند [در برابر حوادث بایستند]، [ای امت!] سرکشی نکنید که خداوند به آنچه انجام می‌دهید بیناست‌! (١١٢) و به ستمکاران میلِ [قلبی و عملی] نداشته باشید! که آتشِ [دوزخ] به شما خواهد رسید، و [در آن حال] شما را در برابر خداوند هیچ سرپرستی [برای نجاتتان] نخواهد بود، و یاری هم نمی‌شوید‌ (١١٣) و نماز را [با شرایط ویژه‌اش] در دو طرفِ روز، و ساعات نخستینِ شب بخوان! که یقیناً نیکی‌ها، بدی‌ها را از بین می‌برد، این [حقایق] موعظه‌ای است برای پندپذیران (١١٤) و شکیبایی‌کن! یقیناً خداوند پاداش نیکوکاران را تباه نمی‌کند‌ (١١٥) پس چرا در میان امت‌هایی که پیش از شما بودند مُصلحانی دلسوز وجود نداشت که [مردم را] از تبهکاری و فتنه‌انگیزی در زمین بازدارند؟ جز اندکی که [به سبب امر به معروف و نهی از منکر] نجاتشان دادیم. ستمکاران دنبال اموری [چون زیور و زینت و خوش‌گذرانی] بودند که به سبب آن به سرکشی و سرمستی افتادند، آنان گنه‌پیشه بودند‌ (١١٦) پروردگارت هرگز بر آن نبوده که شهرها را درحالی‌که مردمش مصلح باشند از روی ستم نابود کند‌ (١١٧)