- الأعراف - جزء نهم - سوره اعراف

قَالُوا آمَنَّا بِرَبِّ الْعَالَمِينَ ١٢١ رَبِّ مُوسَىٰ وَهَارُونَ ١٢٢ قَالَ فِرْعَوْنُ آمَنْتُمْ بِهِ قَبْلَ أَنْ آذَنَ لَكُمْ ۖ إِنَّ هَٰذَا لَمَكْرٌ مَكَرْتُمُوهُ فِي الْمَدِينَةِ لِتُخْرِجُوا مِنْهَا أَهْلَهَا ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ ١٢٣ لَأُقَطِّعَنَّ أَيْدِيَكُمْ وَأَرْجُلَكُمْ مِنْ خِلَافٍ ثُمَّ لَأُصَلِّبَنَّكُمْ أَجْمَعِينَ ١٢٤ قَالُوا إِنَّا إِلَىٰ رَبِّنَا مُنْقَلِبُونَ ١٢٥ وَمَا تَنْقِمُ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بِآيَاتِ رَبِّنَا لَمَّا جَاءَتْنَا ۚ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَتَوَفَّنَا مُسْلِمِينَ ١٢٦ وَقَالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِ فِرْعَوْنَ أَتَذَرُ مُوسَىٰ وَقَوْمَهُ لِيُفْسِدُوا فِي الْأَرْضِ وَيَذَرَكَ وَآلِهَتَكَ ۚ قَالَ سَنُقَتِّلُ أَبْنَاءَهُمْ وَنَسْتَحْيِي نِسَاءَهُمْ وَإِنَّا فَوْقَهُمْ قَاهِرُونَ ١٢٧ قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ ١٢٨ قَالُوا أُوذِينَا مِنْ قَبْلِ أَنْ تَأْتِيَنَا وَمِنْ بَعْدِ مَا جِئْتَنَا ۚ قَالَ عَسَىٰ رَبُّكُمْ أَنْ يُهْلِكَ عَدُوَّكُمْ وَيَسْتَخْلِفَكُمْ فِي الْأَرْضِ فَيَنْظُرَ كَيْفَ تَعْمَلُونَ ١٢٩ وَلَقَدْ أَخَذْنَا آلَ فِرْعَوْنَ بِالسِّنِينَ وَنَقْصٍ مِنَ الثَّمَرَاتِ لَعَلَّهُمْ يَذَّكَّرُونَ ١٣٠

[همه از روی صِدق و درستی] گفتند: ما به پروردگارِ جهانیان ایمان آوردیم‌ (١٢١) پروردگارِ موسی و هارون‌ (١٢٢) فرعون گفت: آیا پیش از آن‌که من به شما اجازه دهم به او ایمان آوردید؟ بی‌تردید این نیرنگی است که شما و موسی در این شهر دست به کارِ آن شده‌اید تا مردمش را از آن بیرون کنید [و خود به حاکمیت برسید]، ولی به‌زودی خواهید دانست (١٢٣) یقیناً دست‌ها و پاهایتان را برعکس [یکدیگر] قطع می‌کنم، سپس همۀ شما را به دار می‌کشم‌ (١٢٤) گفتند: [عملی‌شدنِ تهدیدهای تو برای ما مهم نیست،] ما [با کشته‌شدنمان به دست تو،] به‌سوی پروردگارمان بازمی‌گردیم‌ (١٢٥) تو ما را مجازات نمی‌کنی مگر به سبب این‌که ما به آیات پروردگارمان چون به‌سوی ما آمد ایمان آوردیم، [این مجازات در پیشگاه حق افتخاری برای ماست. سپس دست به دعا برداشته، گفتند:] پروردگارا! بر ما صبری فراوان فروریز، و ما را درحالی‌که تسلیم [تو] باشیم بمیران‌! (١٢٦) سرانِ [متکبّر] قوم فرعون گفتند: [پادشاها!] آیا موسی و قومش را آزاد می‌گذاری تا در این سرزمین به تبهکاری و فتنه‌انگیزی مشغول باشند؟ و تو و معبودانت را واگذارند؟! گفت: به‌زودی به کشتار گستردۀ پسرانشان اقدام می‌کنیم، و زنانشان را [برای بیگاری‌گرفتن] زنده می‌گذارم، مسلّماً ما بر آنان چیره‌ایم‌ (١٢٧) موسی به قومش گفت: [در برابر این تهدیدها و مشکلاتِ پیش‌آمده] از خداوندِ [قادر] کمک بخواهید و شکیبایی کنید، بی‌تردید زمین در سیطرۀ مالکیتِ خداست، آن را به هرکس از بندگانش بخواهد می‌بخشد، و فرجامِ [نیک] برای کسانی است که خدا را [اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزند‌ (١٢٨) گفتند: پیش از آن‌که نزد ما آیی و بعد از آنکه به‌سوی ما آمدی شکنجه و آزار دیدیم. [موسی] گفت: امید است پروردگارتان دشمنانتان را نابود کند، و شما را در این سرزمین جانشین آنان قرار دهد، و نهایتاً بنگرد که شما [پس از این ستمکاران] چگونه عمل خواهید کرد! (١٢٩) ما فرعونیان را به خشک‌سالی‌های متعدد و کمبود [شدیدِ] محصولات دچار ساختیم تا پند گیرند‌ (١٣٠)