- آل عمران - جزء چهارم - سوره آل عمران

إِذْ هَمَّتْ طَائِفَتَانِ مِنْكُمْ أَنْ تَفْشَلَا وَاللَّهُ وَلِيُّهُمَا ۗ وَعَلَى اللَّهِ فَلْيَتَوَكَّلِ الْمُؤْمِنُونَ ١٢٢ وَلَقَدْ نَصَرَكُمُ اللَّهُ بِبَدْرٍ وَأَنْتُمْ أَذِلَّةٌ ۖ فَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ١٢٣ إِذْ تَقُولُ لِلْمُؤْمِنِينَ أَلَنْ يَكْفِيَكُمْ أَنْ يُمِدَّكُمْ رَبُّكُمْ بِثَلَاثَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُنْزَلِينَ ١٢٤ بَلَىٰ ۚ إِنْ تَصْبِرُوا وَتَتَّقُوا وَيَأْتُوكُمْ مِنْ فَوْرِهِمْ هَٰذَا يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُمْ بِخَمْسَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ مُسَوِّمِينَ ١٢٥ وَمَا جَعَلَهُ اللَّهُ إِلَّا بُشْرَىٰ لَكُمْ وَلِتَطْمَئِنَّ قُلُوبُكُمْ بِهِ ۗ وَمَا النَّصْرُ إِلَّا مِنْ عِنْدِ اللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ ١٢٦ لِيَقْطَعَ طَرَفًا مِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْ يَكْبِتَهُمْ فَيَنْقَلِبُوا خَائِبِينَ ١٢٧ لَيْسَ لَكَ مِنَ الْأَمْرِ شَيْءٌ أَوْ يَتُوبَ عَلَيْهِمْ أَوْ يُعَذِّبَهُمْ فَإِنَّهُمْ ظَالِمُونَ ١٢٨ وَلِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ۚ يَغْفِرُ لِمَنْ يَشَاءُ وَيُعَذِّبُ مَنْ يَشَاءُ ۚ وَاللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ ١٢٩ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَأْكُلُوا الرِّبَا أَضْعَافًا مُضَاعَفَةً ۖ وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ١٣٠ وَاتَّقُوا النَّارَ الَّتِي أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ ١٣١ وَأَطِيعُوا اللَّهَ وَالرَّسُولَ لَعَلَّكُمْ تُرْحَمُونَ ١٣٢

[به یاد آرید] هنگامی که دو گروه از شما تصمیم گرفتند سستی کنند [و از رفتن به میدان جنگ بازایستند]، خداوند یاورشان بود [که از این قصدِ شیطانی بازشان داشت]، مؤمنان باید در همۀ امور بر خدا توکل کنند‌ (١٢٢) مسلّماً خداوند در جنگ بَدر شما را یاری داد درحالی‌که [در برابر دشمن به سبب نفرات اندک و سازوبرگِ نظامی مختصر] ناتوان بودید، پس برای این‌که [نعمت پیروزی را] سپاس‌گزاری کنید از خداوند [اطاعت کرده، از محرّماتش] بپرهیزید‌ (١٢٣) در آن زمان به مؤمنان می‌گفتی: آیا برای شما کافی نیست که پروردگارتان با سه هزار فرشتۀ نازل‌شده شما را یاری دهد؟ [پس ترس و دلهره از دشمن چرا؟!] (١٢٤) آری، اگر [امروز هم] صبر و استقامت کنید و [از خداوند اطاعت کرده، از مخالفت با او] بپرهیزید، چنانچه دشمنان سریعاً با جوش‌و‌خروش بر شما بتازند پروردگارتان با پنج هزار فرشتۀ نشاندار شما را یاری خواهد داد‌ (١٢٥) خداوند، این [وعدۀ یاری] را جز مژده‌ای برای [تقویت روحیۀ] شما و به‌خاطر این‌که دل‌هایتان به سبب آن [از دغدغه و اضطراب] آرامش بگیرد قرار نداد، و یاری‌دادن جز از سوی خداوند توانای شکست‌ناپذیر و حکیم نیست‌ (١٢٦) [یاری خداوند برای این بود] تا برخی از کافران را نابود کند یا خوارشان سازد، و نا امید [از عرصۀ جنگ] بازگردند‌ (١٢٧) زمامِ چیزی از امور [مشرکان و مسلمانانِ فراری از جنگ] در اختیار تو نیست، یا [خداوند] توبۀ آنان را [به شرط آن‌که توبۀ واقعی کنند] می‌پذیرد، یا [در صورت عدم توبه] عذابشان می‌کند؛ زیرا آنان [با این بازیگری‌هایی که با اسلام و اهل ایمان دارند] ستمکارند‌ (١٢٨) آنچه در آسمان‌ها و زمین است فقط در سیطرۀ مالکیت و فرمانروایی خداست، فقط اوست که هرکه را بخواهد می‌آمرزد، و هرکه را بخواهد عذاب می‌کند، خداوند بسیار آمرزنده و مهربان است، [پس شخص توبه‌کننده، لایقِ آمرزش اوست]‌ (١٢٩) ای مؤمنان! رِبا را به چندین برابر سود روی سود نخورید، [و با این کارِ زشت خانواده‌ها را از هستی ساقط نکنید!] خدا را [اطاعت کنید و از محرّماتش به‌ویژه سود نامشروعِ رِبا] بپرهیزید تا [بر موانع راه سعادت] پیروز شوید‌ (١٣٠) و از آتشی که برای منکرانِ [خدا و احکامش] آماده شده خود را حفظ کنید‌! (١٣١) و از خداوند و پیامبر اطاعت کنید تا مورد رحمت قرار گیرید‌ (١٣٢)