- آل عمران - جزء چهارم - سوره آل عمران

وَسَارِعُوا إِلَىٰ مَغْفِرَةٍ مِنْ رَبِّكُمْ وَجَنَّةٍ عَرْضُهَا السَّمَاوَاتُ وَالْأَرْضُ أُعِدَّتْ لِلْمُتَّقِينَ ١٣٣ الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ ۗ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ ١٣٤ وَالَّذِينَ إِذَا فَعَلُوا فَاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَمَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا اللَّهُ وَلَمْ يُصِرُّوا عَلَىٰ مَا فَعَلُوا وَهُمْ يَعْلَمُونَ ١٣٥ أُولَٰئِكَ جَزَاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَجَنَّاتٌ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ خَالِدِينَ فِيهَا ۚ وَنِعْمَ أَجْرُ الْعَامِلِينَ ١٣٦ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ سُنَنٌ فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ ١٣٧ هَٰذَا بَيَانٌ لِلنَّاسِ وَهُدًى وَمَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ ١٣٨ وَلَا تَهِنُوا وَلَا تَحْزَنُوا وَأَنْتُمُ الْأَعْلَوْنَ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ ١٣٩ إِنْ يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسَّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ ۚ وَتِلْكَ الْأَيَّامُ نُدَاوِلُهَا بَيْنَ النَّاسِ وَلِيَعْلَمَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَيَتَّخِذَ مِنْكُمْ شُهَدَاءَ ۗ وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ ١٤٠

و به‌سوی آمرزشی ویژه از سوی پروردگارتان و بهشتی که پهنایش، [پهنای] آسمان‌ها و زمین است بشتابید؛ بهشتی که برای [اطاعت‌کنندگان از خدا و] پرهیزکنندگان [از محرّماتش] آماده شده است‌ (١٣٣) هم آنان‌که در رفاه و تنگدستی انفاق می‌کنند، و خشم خود را فرو برده، [آتش هیجانش را با یاد خدا خاموش می‌سازند،] و از [خطای] مردم می‌گذرند، خداوند نیکوکاران را دوست دارد‌ (١٣٤) هم آنان‌که چون کار زشتی مرتکب شوند، یا بر خود [به سبب غفلت از پاره‌ای از امور دینی و اخلاقی] ستم ورزند، و [پیش از فرصت‌سوزی] خدا را یاد کرده [قلباً مورد توجه قرار می‌دهند]، در نتیجه برای گناهانشان درخواست آمرزش می‌کنند؛ به‌راستی چه کسی جز خداوند گناهان را می‌آمرزد!؟ و آگاهانه بر گناهانی که مرتکب شده‌اند پافشاری نمی‌کنند‌ (١٣٥) پاداششان آمرزشی است ویژه از سوی پروردگارشان، و بهشت‌هایی که از زیر [درختان] آن نهرها جاری است، در آن جاودانه‌اند، پاداشِ عمل‌کنندگان [به مسائل الهی، که آمرزش و بهشت جاوید است] نیکوست‌ (١٣٦) همانا پیش از شما روش‌هایی [چون فرمان‌های عذاب بر ضد ستمکاران] به وقوع پیوسته است، [که هیچ جامعه ستمکاری از آن‌ها مستثنا نیست،] پس در زمین بگردید و با تأمل بنگرید که پایان [زندگی] منکرانِ [حقایق الهی] چگونه بود؟ (١٣٧) این [قرآن] روشنگر [حوادث و وضع و حال جوامع] برای همۀ مردم است، و [همۀ آیاتش] هدایت و اندرزی است برای [اطاعت‌کنندگان از خدا، و] پرهیز‌کنندگان [از محرّمات او] (١٣٨) [در انجام فرمان‌های خدا و پیامبر و در عرصۀ نبرد با دشمنان] سستی نکنید، و [از پیش‌آمدهای ناگوار و سختی‌ها] اندوهگین نشوید، که شما اگر [از روی راستی و درستی] مؤمن باشید از همه برترید‌ (١٣٩) اگر [در جنگ اُحُد] به شما آسیب و جراحتی رسید به گروه دشمن نیز [در جنگ بَدر] آسیب و جراحتی مانند آن رسید، ما این روزها[ی پیروزی و شکست] را [به عنوان امتحان و مایۀ بیداری] در میان مردم می‌گردانیم [تا پند گیرند]، و خداوند کسانی را که [از روی حقیقت و اخلاص] ایمان آورده‌اند مشخص کند، و از میان شما گواهانی [در مورد پیروزی‌ها که نتیجۀ طاعت و تقواست، و شکست‌ها که محصول نافرمانی و بی‌تقوایی است] انتخاب کند، خداوند ستمکاران را [که با نافرمانی از خدا و پیامبر، بر خود و دیگران ستم می‌کنند] دوست ندارد‌ (١٤٠)